Hazel mówi optymistycznie? Oglądałyśmy zatem dwa różne filmy. Hazel jest do bólu realistyczna, co inni odbierają jako pesymizm. Nie mami sie zapewnieniami, że będzie dobrze, to ona zwraca uwagę matce, że nie "jeśli umrę" tylko "kiedy umrę", to ona drwi z pompatycznych gadaek o "walce z rakiem" i byciu "dosłownie w sercu Jezusa". Słodycz jest tylko w jej miłości do Gusa, poza tym nic nie jest słodkie. A miłość musi być tak słodka, inna być nie może, bo jest na nią tylko chwila, trzeba przeżyć cały romans w 5 minut. Zapewne cierpiąc na śmiertelną chorobę wszyscy zdajemy sie innimi pompatyczni, bowiem przestajemy być zdolni do rozmów o nic nie znaczących drobiazgach. Wszystko jest intesywniejsze, bardziej kolorowe i bardziej czarno-białe.

Na tym filmie nie trzeba było dużo myśleć, to nie film do myślenia. To film do odczuwania.

Dla kogoś kto widział 2,5 tysiąca filmów ten film to nic wielkiego.

Macie trochę racji, nic wielkiego. Oryginalnych dialogów brak tak jak i scen. Zawiodłam się na tym filmie. Koniec ledwo co oglądałam. Jakoś nie mogłam się wczuć w te emocje bohaterów. I to nie wynika z tego, że jestem nieczuła. Po prostu jakoś nie pokochałam tych postaci. Zaznaczam, że nie czytałam książki.

I tak ktoś mądry zaraz napisze, że filmu nie zrozumiałaś i jesteś wypraną z emocji maszynką ;)

Za to ciężko nie zgodzić się z postem. Postacie rzeczywiście nie są ani szczególnie interesujące, historia nie porywa. Większość widzów widywała już znacznie ciekawsze wątki dotyczące śmiertelnych chorób i umierania.