jeżeli to jest ten właściwy film denis, to ja wolę odrzuty, odpryski, farfocle i trociny większych całości stawiające na ludzi bardziej niż sprawy gdzie mól, rdza i maseczki, spiski i intrygi, donosy szeleszczącej papierem (tak zwanej) rzeczywistości.. chyba że - wzorem dziecka rosemary, tudzież z braku lepszego wytłumaczenia - przyjmiemy, iż perypetie szpiegowskie facetki i geopolityczne machinacje świata dookolnego przekładają się na klęskę uczuciowego urodzaju i kryzys zaufania w związku - związku z konieczności opartym na kłamstwach już od samego startu - to wporząsiu; i tak denis najlepsza jest wtedy kiedy jest intymna, w scenach kameralnego portretowania odwiecznego mijania się energii pomiędzy zlepionymi pierwiastkami na arenie powszedniego bytowania potocznie nazywanej łóżkiem; w scenach kiedy bohaterowie zamykają drzwi i okna pokoi hotelowych, a odgradzając się od świata otwierają się na siebie. walczą i ulegają. tańczą. na parkiecie i po pościeli. bez pandemii, bez panamy, bez nikaragui.