Kiedyś, dawno temu, był to jakiś tam powiew świeżości - może odrobinę prostej i eskapistycznej, ale zawsze świeżości. Zarówno George Lucas jak i Steve Harris deklarowali inspiracje bardzo szlachetnymi źródłami. W przypadku tego pierwszego, była to klasyka kina w postaci Johna Forda i Kurosawy, w przypadku drugiego - rock progresywny lat 70. (Yes, Genesis, Nektar itp.). Obecnie w obu przypadkach mamy do czynienia z cynicznym odgrzewaniem kotleta, łojeniem od 30. lat tych samych riffów na trzech akordach przez siwych dziadów, którzy od dawna powinni być na emeryturze. Co gorsza ów kotlet przybrał tak groteskowo-obciachową, nadętą formę, że powoli zakrawa na autoparodię. I nie wytłumaczysz już rzeszom fanów, że to przecież od lat to samo, bo oni właśnie tego oczekują, tak jak nie wytłumaczysz antyfanom, że kiedyś było to coś fajnego, świeżego, dynamicznego. Można jedynie odpalić pierwsze trzy filmy - albo pierwsze trzy płyty - i z łezką w oku wspominać dzieciństwo i młodość, zanim człowiek dorósł do odbioru rzeczy poważniejszych.