Adaptacja Kennetha Branagha jest pierwszą, która nie rezygnuje z żadnej sceny,
żadnego wątku dramatu Szekspira. Jednocześnie upraszcza wątki, które tradycyjnie
uchodzą za wieloznaczne. Jego Hamlet nie jest szalony, duch ojca nie jest wytworem
jego wyobraźni, miłość pomiędzy nim a Ofelią była uczuciem szczerym i bynajmniej nie
platonicznym. Te uproszczenia pozwalają się skupić na sprawach najważniejszych.
Osadzając akcję u schyłku XIX w., wykorzystując aluzje historyczne do kształtu monarchii
europejskich przed wybuchem I wojny światowej, Branagh bohaterem filmu czyni nie
jednostkę, ale świat chylący się ku upadkowi, świat władzy, despotyzmu, kłamstwa,
polityki, rozpadu więzi rodzinnych.
Akcja toczy się na terenie potężnego, pełnego przepychu i rozpusty pałacu. Jest to
skomplikowany labirynt mieniący się białym marmurem, złotem i purpurą, pełen tajnych
przejść, wielkich weneckich luster, przez które bohaterowie siebie podglądają (monolog
Hamleta, wygłoszony przed takim lustrem, jest w rzeczywistości skierowany do
podglądających Klaudiusza i Poloniusza. Szachownica na posadzce wskazuje na motyw
gry, jaką jest życie dworskie. Dania jest więzieniem nie tylko dla głównego bohatera.
Wielokrotnie pojawiają się kraty, jak na przykład w scenie, kiedy Ofelia nie może
pożegnać się ze zmarłym ojcem.
Branagh poświęca w swoim filmie tyle samo uwagi dwóm rodzinom Szekspirowskiego
dramatu. Z jednaj strony osierocony Hamlet z matką i ojczymem, z drugiej owdowiały
Poloniusz wraz z Ofelią i Laertesem. W Elsynorze nikt nie pozostaje szczęśliwy. Nie
można określić kto jest bezwzględnie zły czy dobry. Hamlet bez wahania wysyłając na
śmierć Rosencrantza i Guildensterna, nie może być uznany, że szlachetniejszego i
lepszego od swojego wuja. Nie różni się od pozostałych postaci będąc równie równie
ułomnym, bezradnym i nieszczęśliwym. Klaudiusz zabija brata z namiętniej miłości do
Gertrudy i dla korony. Jest tym czynem przerażony, zdobywając jednak to, o czym marzył.
Para królewska jest szczęśliwym małżeństwem. Branagh pokazuje ich wszędzie razem,
nie odstępujących się na krok. Myśl o zmordowaniu Hamleta dojrzewa w Klaudiuszu
powoli. Tracąc to o co walczył, czyli miłość Gertrudy, nie waha się przed spiskowaniem i
kolejnym morderstwem.
Kluczowymi scenami przedstawiających rodzinę Poloniusza jest spotkanie ojca z córką
w kaplicy i rozmowa z Reynaldem, który ma śledzić syna podczas pobytu we Francji. W
rozmowie z córką Poloniusz jest despotycznie okrutny i wyrachowany. Wykorzystuje
Ofelię nie zwracając uwagi na jej uczucia, zmusza do odczytania prywatnego listu od
Hamleta przed Gertrudą i jej mężem. Reżyser rozbudowuje postać Ofelii nakładając na
obraz płaczącej, zawstydzonej kobiety wizualizacje wspomnień, pełnych miłości.
Rozmowa Poloniusza z Reynaldem podkreśla rolę szpiegostwa, inwigilacji, tajnych
wywiadów. Marszałek przyjmuje sługę w sypialni, częstując koniakiem i cygarem. Nie
wstydzi się obecności prostytutki w swoim łóżku ani przed szpiegiem, ani przed własną
córką. Seks miesza się tutaj ze zdradą ojca wobec syna i brakiem szacunku dla uczuć
Ofelii.
Motyw obłędu Ofelii (w przeciwieństwie do Hamleta, nieudawanego), wzbogacony został
o ukazanie XIX-wiecznych metod leczenia. Wiadomość o jej śmierci nosi znamiona
kłamstwa – Ofelia nie mogła utonąć, zbierając kwiaty (wokół trwa mroźna zima),
natomiast torturowano ją w celi strumieniami wody.
W tym zdegenerowanym, dekadenckim świecie porządek może zaprowadzić jedynie
żołnierska dyktatura Fortynbrasa. Ta postać też została w filmie rozbudowana, stanowiąc
alternatywę dla Hamleta. Z jednej strony los Fortynbrasa jest podobny – jak Hamlet
czuje się źle w rodzinnym kraju, u boku stryja, starego despoty. Ale Fortynbras siłą
zdobędzie dla siebie nowe królestwo, a jego zamiar jest jasny już wtedy, gdy wyrusza na
Polskę.Zakończenie filmu wyraźnie pokazuje zmierzch starej epoki: żołnierze Fortynbrasa
rozbijają pomnik starego króla, uosobienia honoru i sprawiedliwości.