Kiedy patrzę ilu ludzi wiesza psy na tym filmie przypomina mi się pewna reklama w telewizji - wystarczy, że jeden pierdnie i spada lawina. Tak też się stało z krytyką tego filmu. A film jest naprawdę bardzo dobry. Nie rewelacyjny, nie arcydzieło, ale tak - b-a-r-d-z-o dobry. Zdjęcia są piękne, muzyka wspaniała, scenografia i dobór lokalizacji też świetne, bardzo dobry dobór aktorów.
Oczywiście, że rozumiem tych wszystkich, którzy nie potrafią patrzeć na ten film bez uprzedzeń, którzy w każdej minucie oglądania Hannibal Rising mieli "z tyłu głowy" kreację stworzoną przez Hopkinsa. Ale wszyscy ci na własne życzenie popsuli sobie przyjemność z oglądania tego filmu. Czego oczekiwaliście? Że Ulliel będzie próbował naśladować Hopkinsa? Według mnie należy mu się wielkie uznanie, że zagrał to po swojemu, i pomimo iż włożył w rolę siebie, nie próbując doścignąć niedoścignionego zagrał tak jak powinien, genialnie zagrał sceny gdy Hannibal zawstydza swoich rozmówców trafnością spostrzeżeń i ripost.
A ci którzy czepiają się mimiki Ulliela? Gdy będzie starszy przynajmniej o te 10 lat będzie to jego wielkim atutem nawet w oczach obu płci, ale chłopak jest jeszcze bardzo młody i faceci czują się nieswojo patrząc na nieodparty urok tego aktora.
Są jeszcze ci, którzy czepiają się niespójności historycznej i geograficznej. Film to nie dokument, a książka to nie podręcznik historii. Nie możemy wymagać przesadnego realizmu. A przynajmniej nie powinniśmy. Ale to tylko moje podejście.