Ludzie odpowiedzialni za ekranizacje poszczególnych Potterów powinni wydać poradnik pod takim tytułem, bo są od tego ekspertami. Filmowe adaptacje HP (zresztą, co jedna, to gorsza) poszerzają tylko grono tych postaci, w które książkach były przyzwoite, a w filmie zastąpiły ich dość nędzne parodie.

Dwie takie parodie towarzyszą serii od jej zarania - Snape i Dumbledore. Sam już nie wiem, który jest gorszy. Co do Snape'a, mogę rzec tylko tyle, że ten facet nie umie w ogóle wykrzesać z siebie żadnych emocji. Ktoś mi kiedyś wyjaśnił "a bo on taki bezduszny ma być" - bzdura. On nie jest bezduszny, tylko po prostu drętwy. Drętwy zwłaszcza w porównaniu do książkowego pierwowzoru, który wcale się nie krył ze swoją nienawiścią do tytułowego bohatera. A ponadto miał dużo bogatszą mimikę twarzy, podczas gdy aktor parodiujący Snape'a przegrywa każdy film jedną miną, z rzadka ją zmieniając. Ale nieznacznie - nie ma co liczyć, że uśmiechnie się złośliwie, czyniąc Harry'emu kolejne przykrości. O nie, to nie jest ten Snape. To jego podróba. Kiepska w dodatku. A w scenach, kiedy książkowy Snape krzyczał lub zachowywał się w podobnie gwałtowny sposób, filmowy umie tylko zadeklamować wyrecytowaną formułkę jednostajnym głosem. Tragedia do sześcianu.
Dumbledore ma dość podobny problem. W książce człowiek jowialny, żywiołowy, spontaniczny i pełen energii, w filmie jest zasuszonym staruszkiem, który ma podobne problemy z operowaniem mimiką i uzewnętrznianiem emocji, co Snape. Nie ma też w nim ani krztyny poczucia humoru czy ekscentrycznego stylu bycia, jakie cechowały prawdziwego Dumbledore'a.

Kiedy zaś zdawałoby się, że więcej postaci zniszczyć się w tak spektakularny sposób nie da, Więzień Azkabanu pokazał mi, że owszem, da się. Kolejną parodią postaci książkowej, tym razem Petera Pettigrew. W książce człowiek drobny, słaby, tchórzliwy, co scena, to roztrzęsiony z tego, czy innego powodu. Nigdy nie przejawiający ani krztyny pewności siebie czy godności. A w filmie? W filmie to jest zadowolony z siebie cwaniaczek, z przyklejonym do twarzy bezczelnym uśmiechem (i takimi gestami, jak "pożegnanie" z bohaterami). To ma być Pettigrew? Nie, przepraszam, zapomniałem - to ma być jego parodia.

Teraz to tego szacownego grona dołączyła Bellatrix. Ponoć gdzieś, kiedyś jakieś zachwyty były na jej temat. Nie wiem, czy owe zachwyty wynikają ze zgłupienia, czy wyzucia z poczucia dobrego smaku. Zapewnienia, że grająca ją aktorka odegrała rolę niebezpiecznej i nie do końca normalnej morderczyni, jaką była książkowa postać, są kpiną w żywe oczy - Bellatrix w filmie zachowuje się nie jak psychol w żeńskim wydaniu, tylko jak skończona idiotka. Podstawowy przejaw jej "szaleństwa", to głupkowaty śmiech i równie głupkowate wymachiwanie rękami tudzież podskakiwanie, przez co sprawia wrażenie nie niebezpiecznej wariatki, tylko osoby z niedorozwojem umysłowym i zidioceniem. Litość bierze, jak się patrzy na tę błazenadę. Haha, hoho, hihi, cyrk jedzie!


Dobrze przynajmniej, że obok postaci koncertowo spartolonych (i partolonych konsekwentnie w każdym kolejnym filmie) są te odegrane dobrze. Najlepiej tutaj wypada bodaj Felton w roli Malfoya (niestety aktor, który zagrał Lucjusza, nie postarał się tak bardzo).


Obejrzawszy Księcia Półkrwi, widzę, że autorzy nie wyszli z wprawy, jeśli chodzi o parodiowanie Snape'a i Dumbledore'a. Ale jeśli chodzi o wolne interpretowanie książkowych zdarzeń, wspinają się na wyżyny. Zastrzeżeń mam mnóstwo, ale jakby tak przypomnieć sobie najgorsze koszmary, to wspomniałbym tutaj o urojonej scenie zniszczenia Nory (a rozgrywające się tam sceny z ostatniego tomu gdzie przerzucą, do pakamery Świętego Tureckiego?), o tragicznie przeniesionej na ekran scenie picia przez Dumbledore'a zatrutego eliksiru (aktorowi raz jeszcze dziękuję, że z tej postaci zrobił zasuszonego staruszka), oraz o całej finałowej sekwencji w Hogwarcie, od sceny na wieży astronomicznej poczynając, na starciu Harry'ego ze Snapem kończąc.
Autorzy trzymają też formę, jeśli chodzi o kręcenie filmów nudnych jak flaki z olejem - tym razem z trudem udało mi się nie zasnąć przy oglądaniu. Ale ja taki miętki nie jestem, muszą się bardziej postarać, aby obrzydzić mi oglądanie.