Do Haru no Yuki zabierałem się jak pies do jeża. Od dwóch lat miałem ten film i bałem się go zobaczyć. Wiedziałem że to straszne romansidło i to jeszcze tego typu ultra-sentymentalnego. No cóż, obejrzałem go i powiem tak: Haru no Yuki jest turbo-sentymentalny. Ale o dziwo nie straszny. Ogląda się ten obraz jak film dokumentalny o japońskiej florze i faunie - autorzy zadbali o najzacniejsze piękno pleneru jakie mógł mieć film. Możemy podziwiać japońskie majestatyczne parki z sonenkami, stawami, strumyczkami, wodospadami i tak bogatą roślinnością, że po obejrzeniu tego filmu miałem ochotę przekopać swój ogródek. Ale to nie wszytko! Haru no Yuki pozwala przenieść się do czasu przełomu epoki Meiji i Taisho i zerknać na architekturę okresu niczym amerykanie zrobili z Tokio gruzowisko. Widz przenosi się wraz z bohaterami do wnętrza tradycyjnej japońskiej rezydencji z shoji, tatami, kimonami, ikebaną, ceremoniałem i olśniewającymi malowidłami na ścianach i ściankach shoji. Tutaj można pochylić się nad kunsztem tradycyjnego kimona które nosiła Satoko Ayakura - na początku prezentuje się w błękitnym z motywami motylków i kwiatów, by przy potajemnym spotkaniu pokazać się w uuuu... beautiful... zabójczy widok - nie do opisania po prostu trzeba zobaczyć.
Film ma doskonałe zdjęcia, wzorowy montaż, klimatyczny soundtrack i... beznadziejny scenariusz. Dilagoli są mdłe i generalnie o niczym - ten tą kocha, a ta kocha tego, ale ten sam nie jest pewny kogo kocha - romantyk by się uśmiał, poeta zgorszył a drwal zasnął. Co do gry aktorów nie mam większych zastrzeżeń poza tym jednym takim Satoshi Tsumabuki, który wcielił się w rolę Kiyoaki Matsugae. Faceta powinni zaangażować do squelu/prequelu Equilibrium jako beznamiętny bezuczuciowiec.

Sumując Haru no Yuki zasługuje na uwagę - można naprawdę miło spędzić 2,5 godziny.