Aby obejrzeć ten film, niczym bohater "Co mi zrobisz jak mnie złapiesz" musiałem pojechać z żoną do Bydgoszczy. To jedyne 145 km.

W Bydgoskim MCK zasiedliśmy wygodnie wśród kilkunastu osób w kinie. Ani ja, ani pozostali widzowie nie wiedzieli jeszcze co nas czeka... A czekała nie lada zabawa!

Kilka słów o fabule: Raczej naciągana, nieprawdopodobna, nie do końca realna, infantylna, nastawiona na szokowanie...
Zniechęcające? Tylko pozornie. Przekaz jest ukryty głębiej, bohaterowie nie mają na celu zarazić nas swoją pasją, tylko uzmysłowić nam, że ograniczenia istnieją tylko w nas, w naszej głowie.
Pokazują, że negatywne opinie, nienawiść, małostkowość, nietolerancja zawsze zostaną obnażone.
Wiara w siebie, dążenie do celu, miłość do muzyki, przyjaźń to recepta na szczęście i przygodę, która czeka na każdego z nas.
Każdy, nieważne skąd pochodzi, czym się zajmuje, biedny czy bogaty ma szansę na odrobinę szczęścia... wystarczy jedynie pokonać swojego lwa...
Oprócz przekazu uniwersalnego, niemniej ważny dla mnie przekaz muzyczny.
Kawał świetnego metalowego grania, aranżacje fińskich zespołów nieznanych mi wcześniej.
Rewelacyjna moc płynąca z głośników kinowych zahipnotyzowała widzów.
Co kilka minut salwy nieokiełznanego śmiechu (nie tylko mnie zdarzyło się chichotać nawet kilkanaście minut po zabawnej scenie).

Po sensie nikt nie wychodził... Lecą napisy, muzyka w tle, nikt się nie rusza... Niesamowite uczucie.
Growl z głośników kinowych, publika wychodzi do holu kinowego...a tam wzrok wszystkich ludzi wlepiony w nas, wychodzących... Uśmiechniętych.

Co oni tam oglądali? Co to za szatańska muzyka? Co to są za odszczepieńcy? Zdawały się mówić ich spojrzenia...
Każdy musi pokonać swojego lwa.
Ja pokonałem go dawno temu. Teraz czas na Ciebie.