Film ma dwa wymiary. Po pierwsze, opowiada o narkomanii. W tym wymiarze jest chyba najbardziej wiarygodnym polskim filmem ostatnich lat (nie biorąc pod uwagę filmów starszych, jak np. "Pantarei"). Pokazuje to, co najcięższe w nałogu, czyli uzależnienie psychiczne i mechanizm ucieczki. Demitologizuje, pokazując, że problem nie dotyczy tylko "marginesu"; zresztą pokazano jak te niby "wyższe" i "niższe" warstwy społeczne łączą się w nałogu.
Drugim wymiarem jest problem ucieczki od samego siebie, szukania rozwiązania problemów na zewnątrz, a nie w sobie. To się nie uda. I tutaj pacjenci i lekarze, szukający pomocy i jej udzielający - są na tym samym poziomie.
Technicznie bez zarzutu. Świetne role Królikowskiego, Żurka, Żukowskiego.
PS zobrazowanie momentu powrotu do nałogu (decyzja pokazana jako ujęcie w filmie) i czas trwania filmu - przypadek?