Witam, dziwi mnie niska ocena tego filmu. Źle, nie dziwi, lecz rozczarowuje poziom
bezmyślnej nienawiści do tego filmu tylko i wyłącznie dlatego, że jest to "Disney'owski
plastik na fali razem z Hanną Montaną". Ten film, tak naprawdę jest prawdziwy. Pomijam
otoczkę słodkości i idealności amerykańskich dzieciaków, lecz do mnie na przykład
trafiło pytanie które wypływa z tego filmu. Co chcę robić w życiu? Być może wielu ludzi zna
odpowiedź na to pytanie, jednak jako młoda osoba mogę powiedzieć, że to pytanie trapi
nie tylko mnie, ale także sporą część ludzi którzy właśnie kończą bądź skończyli liceum.
Pytanie i odpowiedź na nie, czyli podążanie za własnym sobą znajduje się w tym filmie.
Oczywiście, każdy od razu powie, że taka paplanina nikogo do niczego faktycznie nie
doprowadziła, ale czy na pewno? Ja podjąłem decyzję dotyczącą swojego życia, ale czy
akurat ten film nie trafi do kogoś kto tak naprawdę nie zna odpowiedzi na to pytanie? Być
może tak, być może nawet ten "głupawy amerykański róż" skłoni do refleksji nad swoją
przyszłością. Dla mnie ten film właśnie tak powinien być odebrany, a poza tym dostarcza
on sporą porcję "słodkości". Serio, spójrzmy na stronę techniczną. Mamy tu mnóstwo
piosenek granych na ŻYWYCH INSTRUMENTACH (tak, według mnie jest to wielki atut) w
dobie popu i syntetycznych brzmień jest to coś co wyróżnia ten film, sama muzyka jest
także dobrze napisana i nie kaleczy a czasem nawet zaskakuje swoim bogactwem.
Teksty piosenek może i nie mają jakiegoś wielkiego przesłania, ale oddają uczucia i
myśli postaci całkiem dobrze no i poza tym wpadają w ucho. Kolejna sprawa, dekoracje i
stroje. Wiadomo film jako że odniósł sukces miał prawdopodobnie spory budżet (nie
bawiłem się w cyferki) jednak pieniądze nie poszły na marne, podczas piosenek widzimy
dekoracje które może nie zachwycają ale świetnie pasują do klimatu danej piosenki,
zmieniające się, suwane tła, przechodzące płynnie oświetlenie oraz dodatki w stylu
kartonowej limuzyny czy zmieniający co chwilę scenerię tunel na prawdę dobrze
wpasowują się w konwencję tego filmu. Przejdźmy do gry aktorskiej. Ach tak Zac Efron,
gość który wywoływał(wywołuje nadal?) przyspieszony oddech czternastolatek. Pomimo
całej otoczki wokół jego osoby w trzecim Musicalu zagrał dobrze, nie świetnie, nie
genialnie, lecz dobrze, można było chwilami nawet poczuć iskrę między Troyem a
Gabrielą, zaś samo wykonanie wokalne nie budzi moich sprzeciwów. Ach tak, pani
Hudgens, tutaj w mojej skromnej opinii aktorka przeciętna, rola jak rola, nic specjalnego,
lecz wokalnie brzmiała przyjemnie.Dalej Ashley Tisdale, gra aktorska na bardzo dobrym
poziomie, widać w jej oczach, że odnajduje się w roli różowej lalki ;]. Podsumowując film
nie zachwyca, nie pociąga za sobą, lecz ma w sobie "to coś" które sprawia że nawet jako
19letni mężczyzna nie czuję się zażenowany oglądając go, poza miłym i lekkim
seansem, wpadającymi w ucho piosenkami porusza on mimowolnie problem sporej
części młodzieży.

Plusy:
+miłe dla ucha piosenki
+ŻYWA muzyka
+dekoracje podczas wykonywanych piosenek
+spora dawka "owww" i "aww" każdemu przecież czasem potrzebna
+całkiem niezła gra aktorska

Minusy:
-film nie trafi do każdego
-haters gonna hate
-sprawił, że po nim nastąpiła fala filmów Disney'a tego typu, które uderzają w portfele
rodziców nastoletnich dziewczynek i nie utrzymują przyzwoitego poziomu trzeciego High
School musical