KRÓL ELFÓW

Między dębami i bukami
w prastarej puszczy
mieszka Król Elfów
z leśnymi zastępami

koronę ma ze złotych liści
jak światło księżyca spojrzenie
włos jasny srebrzysty
głos niski i jak górski potok czysty

na palcach smukłych
białe kamienie
w szatach wyhaftowane gwiazd Vardy lśnienie

lasu zielonego
mroczne sklepienie
rozświetla elfich lamp blask
i Dawnych Dni wspomnienie

Elfów Król
przemierza między drzewne korytarze
przyjmuje z rąk krasnoludzkich
cenne kruszce w darze

jak morze nieustannie śpiewające
wiatr szumi w jego włosach
rozmyśla Król Elfów
o ludu swego losach

dumniejszy niźli szczyty gór
zdaje się spoglądać jakby spomiędzy chmur
wśród liści drzew
magię plemienia swego roztacza -

pierwszego - teraz ostatniego

z lasu na statek wsiądzie
Elfów Król by podzielić losy jego

jak zorza jest zjawiskowy
tak chłodny jak płomień lodowy

jak pomnik pamięci wykuty w skale -
przetrwa cię i nie zmieni się wcale

Król ludu lasu
ludu wśród drzew
gdzie pija się wino
i gdzie elfi słychać śpiew

Król półcienia
świateł przygaszonych
i jasno ognisk pod
sklepieniem mroku rozpalonych

Król gdzie wciąż
nieskalana ziemia
gdzie czuć woń nieśmiertelnego tchnienia

iglice lodowe nie są
ostrzejsze od niego
dłoń ma silną i twardą
dłoń męża elfickiego

oblicze gładkie jak
tafla jeziora
kiedy aura do
niepokoju nieskora

jasnowłosemu księciu
wśród drzew życie dał
w myśli swej nienazwany jak bezmiar kosmicznej przestrzeni
jak smuga blasku
w wieków sieni

To on -

Elfów Król
starszy od ludzi
twardszy od gór