Na początek, pragnę zaznaczyć, iż nigdy nie miałam okazji przeczytać mangi.

Film był dziwny. Dziwaczny. Zadziwiający. Trochę jakby reżyser nie mógł się do końca zdecydować, czy robi tanie młodzieżowe romansidło, pseudo egzystencjalny film o porządaniu, czy, że tak tu ujmę, twór artystyczny, a raczej „przeartyzowany”. Efekt jest taki, że nie wyszło mu żadne z powyższych. Widz przez większość seansu nie ma pojęcia do czego ów film zmierza, a co gorsza, że twórcy też chyba za bardzo nie mieli. W dodatku, jest potwornie wręcz kiczowaty, co wynika w dużej mierze z prób uczynienia go artystycznym na siłę. Jeśli chodzi o postaci, to są one albo zupełnie wyblakłe, albo wręcz przerysowane. Mówią i zachowują się w sposób nienaturalny, albo mówią coś zupełnie od czapy - nie pasującego do sytuacji. Na koniec, jeszcze tylko wspomnę, co mi się spodobało, bo i taki element się pojawił. Mianowicie naprawdę fajnie zagrało tu miasto jako tło. Wielkie bloki apartamentowców, puste ulice, neonowe miasto nocą... Wszechobecna pustka, w której czai się coś niepokojącego.