Martin Scorsese, światowej sławy reżyser robiący do tej pory filmy mocne, sensacyjne, zrobił
coś, co trudno przystaje do jego dotychczasowej twórczości. To baśniowa opowieść „Hugo i
jego wynalazek”. Film opowiada o chłopcu, który wcześnie straciwszy rodziców, zamieszkuje
wraz ze swoim wujem-alkoholikiem na paryskim dworcu. Wuj na dworcu wykonuje pracę:
konserwuje i nakręca dworcowe zegary. W końcu, pokonany przez nałóg, wuj umiera i
chłopiec zostaje sam. Posiadłszy niezbędną wiedzę i umiejętności na temat obsługi zegarów,
Hugo, bo tak ma na imię chłopiec, rozpoczyna swoje samotne i pełne niebezpieczeństw życie
na dworcu.

Film jest długi i początkowo może wydawać się nudny. Jednak gdy uda nam się wytrzymać, w
pewnym momencie znajdziemy się w świecie dziś zapomnianym, w świecie kina niemego.
Zobaczymy to, o czym dzisiejsze pokolenia często nie wiedzą lub nie pamiętają. Zobaczymy
pierwsze filmy Georgesa Meliesa i Braci Lumière, zobaczymy jak powstawało kino.
Film jest hołdem dla twórców kina, a w szczególności Georgesa Meliesa, który w swoich
czasach odnosił niesamowite sukcesy, a zmarł w nędzy i zapomnieniu.

Film adresowany jest do młodej widowni. Wydaje się, że lepiej nie można było młodym
przybliżyć tematu tak „prehistorycznego”, jak początki kinematografii. Z pewnością zamiar ten
Martinowi Scorsese udał się doskonale. Jeżeli ktoś szuka w tym filmie typowej sensacji, niech
wybierze inny, choć i tu mamy postać dworcowego nadzorcy stacji (Sacha Baron Cohen), który
usilnie wyłapuje błąkające się po dworcu dzieci, przekazując je następnie do sierocińca.

Film posiada jeszcze jeden, niezaprzeczalny, atut: podaje nam jak na tacy informację, którą
w dzisiejszych, internetowych, czasach możemy natychmiast przetworzyć na swój użytek, czyli
w jednej chwili obejrzeć na You Tube film Georgesa Meliesa „Podróż na księżyc”
http://www.youtube.com/watch?v=oYRemE9Oeso oraz inne jego filmy. Piękne mamy dziś
czasy. Kiedyś, żeby to zobaczyć, ludzie musieli pójść do kina.