Oglądanie tego filmu przy nieco wykrzywionej substancjami psychoaktywnymi percepcji, powoduje nieodwracalne zmiany w świecie. Pierwsze słowa po zakonczeniu seansu brzmiały "Już nigdy nic nie będzie takie samo". W połowie zaczęłam się zastanawiać czy ten film istnieje rzeczywiście, czy jest to wytwór mojej nieco neurotycznej wyobraźni.
Istnieje faktycznie. Nie wiem czy to dobrze czy źle, nie jestem w stanie powiedzieć o nim nic z rzeczy, o jakich się mówi oceniając filmy. Zdjęcia, dialogi, fabuła zamykają się w pytaniu, bedacym jednoczesnie chyba moją jedyną recenzją mianowicie: "Czekaj, co?"
To nie film, to opera, bieganie po deskach teatru i abstrakcyjnośc, którą ciężko przyswoić będąc otoczonym przez zupełnie nową manierę filmu współczesnego. Jest przecież niesamowicie ogromna ilość bardziej psychodelicznych wizji, obraz przestrzeni i zawieszonych w niej aktorów bywa wygięty jak miedziane druty a jednak żadnen z dostępnych nie oferuje takiego zastrzyku niedozwolonych składników, które zmieniają bieg fal mózgowych i paraliżują neurony.

To mógł byc najlepszy, bądz najgorszy film jaki widziałam. A co mogę powiedzieć jednoznacznie, to, że w końcu, po tylu latach szukania czegoś, co mnie ruszy, po kilogramach mięsa rozrzuconego na kamerach filmów gore, po nagrywanych kalkulatorem, pełnych czarnej krwi mondo/snuff, męczeniu niewinnych stworzeń w pamiętnikach schizofreników, najobrzydliwszych czynach jakie mógł wykreować człowiek, Hydrozagadka przyparła mnie do muru i wsadziła palce w oczy. I pomimo, iż przed obejrzeniem Hydro nie potrzebowałam już atropiny, po filmie po prostu mnie nie było, ktoś mówił "Czekaj,co?" w eter, w miejsce gdzie półtorej godziny temu siedziałam.