"I'm Not There" filmem wybitnym nie jest z pewnością. Mimo to w jego niedoskonałości kryje się pewna doskonałość (o zgrozo, ale oksymoron!).. Bezpretensjonalność, oryginalność, muzyka (!), Dylan (!), Cate Blanchett.. Ja to łykam, przyznaję, bez zastanowienia. Nie chce i specjalnie nie potrafię doszukiwać się wad tego filmu. Owszem mógłbym powiedzieć o tym, że zdarzają się pewne mielizny fabularne, a poziom gry
aktorów, wchodzących w rolę różnych wcieleń (ewentualnie różnych aspektów osobowości, lub różnych oblicz autora, w kontekście jego twórczości) Dylana jest mocno zróżnicowany. Ale po co? Ludziom, operującym kategoriami ekstremalnymi (tylko dwie opcje: gniot lub arcydzieło (arcydzieło oczywiście definiowane za pomocą przyjętego powszechnie wzorca, wypracowanego po zetknięciu się kinematografii z trywializującą mentalnością krytyków / dziennikarzy) film się zapewne nie spodoba, ewentualnie zostanie przez nich zaliczony do grupy tzw. średniaków. A przecież to istna perełka i autentycznie warto go obejrzeć! Jest po prostu niezwykły... Nie przepadam za tym określeniem (jest ostro wyświechtane i pachnie trochę jarmarcznością), ale określiłbym go jako magiczny..
Na plus idą jeszcze:
- Kreacja Blanchett (wspominałem?)
- Richard Gere.. Bardzo pozytywnie mnie zaskoczył. W roli podstarzałego artysty jest autentycznie świetny. I taki dylanowski.. Ech, "Let Me Die in My Footsteps"..
- Wysmakowane zdjęcia.
- Częściowa dokumentalizacja
- Odrobina surrealizmu..
- Nieczęsto dziś spotykany w kinie artyzm..
Można by wymieniać długo..

Pięknie prawdziwy (?) jest też obraz Dylana, jaki wyłania się po obejrzeniu filmu. Poeta jest tu postacią niejednoznaczną i niedookreśloną (zastanawiam się do jakiej szufladki wsadzono by go w takiej zwykłej, szablonowej biografii filmowej). Jest nonkonformistą, ale jest także mocno elastyczny w swoich poglądach, ocierając się wręcz o oportunizm. Jest gwiazdą, jak również buntownikiem. Bywa silny i bywa słaby. Dla niektórych jest symbolem. Dla siebie: przede wszystkim artystą.

Jeszcze dwie kwestie:
1. Mimo wszystko, do rzadkości należą ciekawe i naprawdę dobrze zrobione filmowe biografię(no dobrze, w tym przypadku chodzi o quasi-biografię..). "I'm Not There" jest tu poniekąd jednym z wyjątków.
2. Todd Haynes zapowiada się bardzo ciekawie. Jest stosunkowo młody, a już stworzył dwa świetne, a przy tym zupełnie różne filmy. Mam na myśli, oczywiście, "I'm Not There" i "Daleko od nieba"

9/10. Ocena mimo wszystko nieco zawyżona, ale robię to z miłości do dylanowej poezji.

PS. Nie mogę odżałować, że na ścieżce dźwiękowej zabrakło "Changing of The Guards". Jednego z najpiękniejszych i najdoskonalszych dzieł pana Zimmermana.