nie wiem jak to się dzieje.... Czesi są urodzeni by tworzyć dzieła z powietrza; w polskim kinie byłoby to chyba niemożliwe, bo zawsze niemal dzieło sztuki filmowej powstaje tu z mocnego tematu, wielkich idei, dramatyzmu, ekspresji.... A Czesi ze zwyczajnej prozy robią poezję. Nie ma tu herosów, filozoficznego wrzasku, napięć i rozterek. Jest zwyczajne życie, mały dramacik (mały, w rozumieniu indywidualny, a nie zbiorowy), trochę sentymentów i nostalgii za minionymi czasami... i tyle. I tylko tyle. A rezultat: i znów skaczę - z radości. Z przyjemności estetycznej. Z wiary w kino i humanizm. Zwykłe życie naturalnie przeradza się w sztukę, niekłamaną, nienadętą. Ot, Czechy.