Nie wiem jak wy ale po obejrzeniu filmu poczułem ogromny niedosyt. Historia tak nietuzinkowej postaci jaką był R. Kukliński została streszczona do niecałych dwóch godzin, przy całej złożoności charakteru głównego bohatera, sytuacji, czynników wpływających na takie lub inne decyzje w tak ekstremalnie krótkim czasie, odebrałem film, jako bezładnie zapakowaną walizkę pełną pogiętych, niewyprasowanych, wrzucanych niczym w pośpiechu rzeczy. Po tak długim oczekiwaniu spodziewałem się czegoś więcej. Lepszego wglądu w postać, analizy jej postępowania, może bardziej tajemniczego, pobudzającego wyobraźnię jej przedstawienia. Niestety, w takich ramach czasowych trudno ująć rzeczywisty i równie interesujący portret jak udaje się to producentom takich telewizyjnych produkcji jak „Breaking bad” czy „Dexter”. Mam jednak wrażenie, że gdyby historię "Icemana" potraktować jako serial, miałby spore szanse powodzenia. Wyobraźcie sobie bohatera bez skrupułów, prowadzącego podwójne życie, starającego się z jednej strony zachować tajemnicę jak i być głową rodziny. Przy całej jego brutalności, nie szczędząc trudnych i bolesnych faktów z historii życia rodzinnego, którą wspominał w wywiadach. Richard Kukliński przy pracy dobrych scenarzystów i reżysera mógłby stać się drugim telewizyjnym Walerem White'm, z różnicą, że bazowałby na rzeczywistości.