Abstrahując kompletnie od zarzutów kierowanych w ten film, iż jest on „antypolski” i przedstawia historie w niekorzystny dla nas sposób, chciałbym się dowiedzieć skąd zachwyty poniektórych ludzi nad tym filmem. Długo zbierałem się do niego, czytając opisy o czym to wszystko jest spodziewałem się głębokiej historii o przemianie tytułowej bohaterki, której życiowe perypetie doprowadziły do większej ilości pytań niż odpowiedzi. Tym czasem otrzymałem typowy przerost formy nad treścią.

Po pierwsze postacie w tym filmie to chodzące stereotypy. Polacy przejawiający zewsząd niechęć do żydów, spokojna, odizolowana, wycofana tytułowa bohaterka (dodam jeszcze bardzo płaska, jakby wyłączona z wszelkich wewnętrznych rozterek), wpasowująca się idealnie w kanon kandydatek na zakonnice poprzez żydówkę alkoholiczkę mającą pretensję do całego świata o krzywdy wobec niej, przedstawioną jako typowa ofiara wszelkich represji wobec żydów zarówno podczas wojny, jak i po niej. Po drugie gra aktorów nie zachwyca. Przez większość filmu oglądamy Wandę i Idę, razem czy oddzielnie i o ile Pani Agata Kulesza wywiązała się ze swej roli całkiem nieźle, o tyle cała Ida jest zagrana na jedno spojrzenie. Ten sam ton i to samo spojrzenie w podczas jedzenia, to samo podczas modlitwy, to samo podczas rozmowy, to samo podczas stosunku i tak mógłbym do rana. Cały film zagrany na jedno spojrzenie. Po trzecie cała historia. Jest płaska i przewidywalna do bólu. Nie ma w niej krzty oryginalności. Gdzieś mniej więcej w połowie filmu zdążyłem się zorientować, jak to się zakończy.

Oczywiście, jest też parę plusów. Surowy klimat tamtych czasów został oddany kapitalnie, wraz z czarno białym obrazem dopełnia się cała otoczka bezwzględnego klimatu. Sam film jest bardzo oryginalnie zrealizowany i przedstawiony, ale samo przedstawienie nie jest już tak dobre. Oscar to już całkowita przesada.