Sama historia jeszcze jakoś by się broniła, ale została zrealizowana i zagrana w nieziemsko pierdołowaty sposób... Miłosny trójkąt nagle zaczyna być pięciokątem: żonaty typek rzuca kochankę, a jego równie żonaty najlepszy przyjaciel ją „przejmuje” i przypadkiem zabija w akcie słabo odegranej zazdrości. Przez zrządzenie masy zbiegów okoliczności podejrzenie pada na bogu ducha winną żonę pierwszego niewiernego, ale wyrzuty sumienia mordercy żrą go, jak rdza opla.
Reżyser miał ambicję na stworzenie studium psychologicznego mordercy w stylu Poe, czy Dostojewskiego- z pierwszoosobową narracją i poczuciem winy bardziej poetyckim niż realistycznym. Niestety, słaby aktor nie udźwignął, a beznadziejnie napisany tekst jego wynurzeń też mu w tym nie pomógł.
Oszukała mnie nieco początkowa scena, bo obiecywała coś zupełnie innego, a potem okazało się, że nie miała żadnego wpływu na resztę fabuły. Podejrzewam, że lepszy scenarzysta i reżyser wycisnęliby z tego na przykład jakieś kompleksy uratowanego, czy idealizowanie ratującego, ale tu równie dobrze ta scena mogła nie istnieć. Wątek z walką ze strachem przed lataniem też mogli pominąć, bo (poza dłużyzną) niczego nie wnosił.
Nie polecam. Nędza