O tym dlaczego temu filmowi dałabym tylko 3 gwiazdki, mogłabym napisać cały esej. Począwszy od drewnianej gry
aktorskiej Liama Hemswortha, przez niezbyt powalającą główną bohaterkę (zdecydowanie jej nie wyszło, choć w innych
produkcjach ją polecam), kończąc na przydługawych dialogach, wyciętych scenach, których przedsmak mieliśmy w
zwiastunie.
Dlaczego więc dałam sześć? Scena na jeziorem w której pojawiła się piosenka Hanging Tree, przechodząca w chór
rebeliantów do teraz przyprawia minie o gęsią skórkę, tak samo jak drwale między drzewami, wysadzający Strażników
Pokoju, cytujący Katniss.
Woody Harrelson całkowicie wygrał film, jego postać pojawiająca się raptem kilka razy, od razu zdobywała pełną atencję
widzów. Humor nadal na wysokim poziomie, doskonała gra i wachlarz emocji.
Muzyka Jamesa Howarda oraz momenty absolutnej ciszy. To jedyny element, który trzymał w napięciu, budował nastrój.
Motyw Kosogłosa, czy raczej melodii Rue, wpleciony w ważniejsze sceny, a później już wyżej wymienione Hanging
Tree.
Nie mogę doczepić się ani do ujęć, ani złożenia filmu. Ba! Tutaj ukłony w stronę montażystów, którzy wykonali naprawdę
świetną robotę.
Szkoda tylko, że podzielili na dwie części, zmuszając nas do oglądania płaczliwej Katniss, nie mającej nic wspólnego z
twardą dziewczyną z poprzednich części, oraz zabrali oddech, zamykając pod ziemią, zamiast pozwolić walczyć wraz z
rebelią.