Infiltracja to wielki powrót Scorsese po kilku ostatnich niezbyt udanych filmach. To film na miarę doskonałych Chłopców z ferajny z 1990 roku. Reżyser podjął się adaptacji w amerykańskich realiach azjatyckiego filmu Internal Affairs. O dziwo, bardzo dobrze udało mu sie przenieść tę specyficznie dalekowschodnią historię do Ameryki. Irlandzki posmak w filmie nie do końca jednak się sprawdza. Jedyne do czego można się przyczepić w filmie to muzyka. Klimaty irlandzkie niezbyt służą filmowi.

O czym jest film? To dzieło zlożone. Można je rozpatrywać na kilku poziomach interpretacyjnych. Z jednej strony jest to doskonale kino sensacyjne, na drugim poziomie jest to film o naturze kłamstwa, pesymistyczna refleksja nad ludźmi, których życie opiera się na kłamstwie tak bardzo, że sami nie wiedza już co jest prawdą i jacy są naprawdę - powoli tracą poczucie własnej osobowości.

Na wysokie uznanie zasługuje aktorstwo. Pojedynek aktorski di Caprio i Damona jest porywający. Dla mnie wygrał go jednak di Caprio. Teraz już wyraźnie widać, że to on został następcą de Niro w filmach Scorsese. A obok pary głównych bohaterów w Infiltracji, w drugoplanowej roli bryluje doskonały Jack Nicholson, który powraca po ostatnich niebyt udanych rolach do swojej wielkiej formy.

Scorsese zachwyca swoją maestrią i kunsztem reżyserskim. Tak jak kiedyś, ma wreszcie coś do powiedzenia w filmie i potrafi to przekazać. A sposób tego przekazu to sztuka najwyższej próby. Narracja w filmie jest podobna do tej z Chlopców z ferajny. Retrospektywna, porwana, pokazująca wydarzenia z różnych perspektyw. Tylko Scorsese potrafi tak opowiadać. Film bardzo zlożony, blyskotliwie wyreżyserowany, wizualnie perfekcyjny. Zawiera w sobie kilka ważnych refleksji. Dawny mistrz nareszcie powrócił. I to w najlepszym stylu. To z pewnością jeden z najlepszych filmów roku.