Film jest znakomity. Krytyczna osoba na pewno dostrzeże jego tendencyjność, bo Ferguson przedstawia wszystko w sposób maksymalnie spolaryzowany, wybierając najbardziej jaskrawe przykłady mataczeń finansistów i najgłupsze wypowiedzi, którymi próbują się tłumaczyć z tego, co zrobili. Ale wyjaśnia problem w bardzo przystępny sposób i pokazuje reguły, jakimi rządzi się świat dużych pieniędzy.

Dzięki temu można zobaczyć, że to co robią te instytucje nie różni się koncepcyjnie od zwykłej metody "na wnuczka". Wystarczy mieć wystarczającą przewagę intelektualną nad klientem, żeby umieć opracować coś, czego klient nie będzie w stanie zweryfikować. W tym przypadku sprzedajesz swojemu klientowi instrumenty pochodne, które są dla wszystkich zbyt skomplikowane, żeby ocenić ich ryzyko. Więc klienci korzystają z ratingów opracowywanych przez duże agencje ratingowe. A ratingi są nic nie warte, trochę dlatego że agencje ratingowe też nie rozumieją tych instrumentów, a trochę dlatego, że to ty im płacisz za opracowanie ratingów.

Cóż, wniosek z tego tylko taki, że nie ma czegoś takiego jak "instytucja zaufania publicznego". Zaufanie publiczne też można wycenić i jeśli ktoś będzie miał możliwość zamiany go na żywą gotówkę, to chętnie to zrobi. Wystarczy, że tej gotówki będzie wystarczająco dużo.