Film stawia pytanie o świadomość twórcy. Konfrontuje go z dylematem: czy kształtujemy tworzywo, czy jednak tworzywa nie ma, albo - może jest wszechobecne, lecz samo kształtuje nas. Sam profesor wskazuje pisarzowi fundamentalną kwestię - celu dążeń, jego konkretyzacji i w zasadzie samego sensu istnienia celu, a co za tym idzie - także sensu owych dążeń.
Włodarski poddaje wszystko w wątpliwość i sprowadza do absurdu, polegając na intuicyjnym odbiorze widza. Otwarta forma obrazu pozwala każdemu odczytać zawarte w nim treści po swojemu, bez narzucania jednoznacznych wniosków i przemyśleń.
Podobieństwa do „Psa Andaluzyjskiego”, a także pewne porównania do filmów Davida Lyncha nie są wcale nie na miejscu przy okazji „Intelekt Kollapse”, który istotnie miejscami przypomina wspomniane dzieła formą, sposobem montażu, czarno-białą konwencją, miejscami tylko przetkaną krwiście soczystymi wstawkami, a w końcu surrealistyczną wymową, wrażeniem koszmaru, albo co najmniej niespokojnego snu, śmiało przypominającego narkotyczne urojenia.