W tej całej historii uderzające jest, że nikt na żadnym etapie nie raczył sprawdzić gościa. Wszyscy brali za prawdę to co mówi, dając się przekonać banałami, jak zdjęcie rodzinne. Wszyscy po kolei uwierzyli w jego prostolinijną dobroć i uczciwość. Są przecież dobrzy ludzie, prawda? Nieuczciwi chyba też trochę są, ale ten gość nie mógł nim być. Był na oszusta zbyt ludzko naiwny.

FBI nie raczyło sprawdzić jego przeszłości. Braki bezkrytycznie wszystko co im podsunął, przekonywali się wzajemnie o jego dobroci tylko na podstawie marnych rekwizytów (zdjęcie rodzinne) oraz jego pozycji w firmie. Wystarczyło tylko trochę sprawdzić jego przeszłość aby odkryć, że był chociażby pacjentem szpitala psychiatrycznego, do czego się przyznał mówiąc o powrocie do szpitala po tym jak agent FBI odkrywał przed nim kłamstwa.

Nie wzbudzały podejrzeń jego zabawki (samochody), rozbudowa posiadłości ani kolejne przyznawanie się do kłamstw. Dlaczego mieliby przestać mu wierzyć, skoro już raz mu uwierzyli?

Gość poszedł siedzieć za sprzeniewierzenie ale za swoją naiwność nikt nie poniósł konsekwencji. Wierzyli mu do samego końca, nawet wówczas gdy nagrywał prośbę o ułaskawienie podczas której agent FBI prowadzący niemal od samego początku jego sprawę, był zaskoczony sumą o 20% większą od udowodnionej.

Ten film moim zdaniem jest odpowiedzią reżysera na kryzys finansowy w USA. Banki inwestycyjne działały swobodnie bez lęku przed konsekwencjami swoich poczynań. Ktoś uznał, że finansjera będzie się w stanie sama powstrzymać przed swoją „chciwością” Rząd USA z jednej strony naiwnie wierzył w ich uczciwość a z drugiej wszystko gwarantował. Zupełnie jak ci agenci FBI dawał się z roku na rok przekonywać do kolejnych rozwiązań finansowych których sama specyfika (np. obrotu derywatami) była niczym więcej jak piramidą finansową, tworzeniem pieniądza z niczego.