Iron Man 2 Forum

Pół-gębkiem o superbohaterze

ocenił(a) film na 4

„Iron Man 2”... Z powodu tego filmu obejrzałem rok temu na dvd jego pierwszą cześć. Impulsem nie były dobre recenzje IM, ani jego wysokie miejsce w rankingu Imdb.com. Obejrzałem ją właśnie ze względu na kontynuację, a konkretniej: jej obsadę. Czyli mówiąc krócej: Scarlett Johansson, która poza umiejętnościami aktorskimi umie też dobrze wybrać scenariusz, czego dowodem jest jeden z najlepszych filmów romantycznych ostatnich lat: „Kobiety pragną bardziej”, a na który nie zwróciłbym uwagi, gdyby nie Scarlett w jednej z głównych ról.

Oczywistym jest więc, że obejrzenie jej kolejnego wyboru nie jest kwestią „czy” ale „kiedy”. A że była to kontynuacja, musiałem najpierw właśnie obejrzeć cześć pierwszą. Wrażenia były jak najbardziej pozytywne – film miał swój styl a dialogi obfitowały w dobry humor. Całość przyjemnie się oglądało, co mnie w pełni satysfakcjonowało. Pozostało już tylko czekać na kontynuację.

Jego akcja zaczyna się w pół roku po zakończeniu pierwszej części. Anthony Stark przyznał, że jest Iron Manem, stał się oficjalnie super bohaterem i, jak to określił, sprywatyzował pokój na świecie, zażegnując w pojedynkę wszystkie konflikty na świecie. Druga cześć zaczyna się w Rosji, ale dlaczego akurat tam to trzeba trochę poczekać, by się dowiedzieć – reżyser uznał, że przez dosyć długi czas widzowi wystarczy widok płaczącego Rourke’a gdzieś na zasypanej śniegiem Kamczatce. Póki co, ważniejsze jest to, że USA chce opatentować kombinezon Iron Man, uzasadniając swoje stanowisko dobrem publicznym.

„To nie będzie dobry film” – wystarczyło zaledwie kilka sekund, by się o tym przekonać. Najbardziej nie strawiłem scenariusza. Pierwsza przemowa Starka na Expo – od powtarzania „Tu nie chodzi o mnie” robi się po prostu nie dobrze. Następnie, jest rozprawa w Waszyngtonie – znowu mnóstwo lania wody, z wciskaniem kitu „chodzi nam tylko o dobro publiczne” na czele. W ogóle scenarzysta poświęcił na ten kit wiele czasu filmowego – wykręcają się tym enigmatycznym „dobrem” niemal wszyscy: od Starka, przez polityków, na Justin Hammer kończywszy. Nie wiem, po co, skoro zaraz po takich deklaracjach były pokazywane ich prawdziwe intencje. Jedyne co tym osiągnięto, to znużenie u widza.

Ale ja, jako widz, miałem co robić podczas seansu. Na przykład zastanawiałem się, jakim cudem Stark wziął udział w wyścigu Formuły 1? Rozumiem, skąd miał kasę, by przekonać różnych ludzi, by mu na to pozwolili – ale kiedy on się nauczył kierować pojazdem który by wejść w zakręt musi zwolnić do 300 km/h? I skąd Rosjanin wiedział, że akurat tam go zastanie, skoro decyzję o wzięciu udziału Stark podjął na sekundy przez rozpoczęciem? No i na koniec tej wyliczanki – jakim cudem Rourke przyjął na klatę rozpędzony samochód, który go dodatkowo wgniótł w bandę (i to kilkakrotnie?).

To oczywiście nie są wszystkie dziury w scenariuszu – wymienić można jeszcze chorobę Starka. Otóż okazało się, że pierwiastek który napędza jego nowe serce, również zatruwa jego organizm – czyli coś co go utrzymuje przy życiu, jednocześnie go powoli zabija. Na początku filmu stężenie toksyn w organizmie wynosi 19%, jednak pod koniec filmu osiąga blisko 100%. Więc jak to jest – w ciągu sześciu miesięcy osiągnięto zaledwie 19%, a w ciągu trzech dni, jakie obejmuje akcja filmu, wynik ten zwiększył się niemal pięciokrotnie? Gdzie w tym logika?

Oczywiście jej brak. Cały tok fabuły poświęcono na wątek zemsty Rosjanina (który mści się z nie do końca jasnych powodów) oraz na wątek poboczny, jakim jest zagarnięcie kombinezonu Iron Mana przez USA. Stark poświęca się też poszukiwaniom nowego pierwiastka, którym mógłby napędzać swoje serce. Ale ostatecznie, żaden z tych wątków nie jest ważny. Rosjanin znika gdzieś w pierwszej połowie, by pojawić się pod koniec filmu na 2 minuty. W sprawie konfliktu z wojskiem, Stark nie robi nic. Ostatecznie, najistotniejszy wydaje się wątek trucizny – zrezygnowany Anthony przygotowuje się na zgon, przekazuje swoją firmę, urządza imprezę urodzinową która miała być jego ostatnim wydarzeniem w życiu. W praktyce poziom dramaturgii i zaangażowania widza jest tak nisko, że trudno się zebrać chociażby na „aha”.

Więc, czy jest tu cokolwiek, co jest warte zainteresowania? Jak już napisałem – scenariusz leży, czyli poziom dowcipu wyraźnie się obniżył względem poprzedniej części. Nadal potrafi być zabawnie, ale często też aktorzy uznają konwencję filmu za bardziej obszerną niż jest w istocie: pląsy Rockwella w trakcie prezentacji były stanowczą przesadą.

A Scarlett? Mimo że wzięła udział w najbardziej widowiskowej scenie filmu (no, jednej z dwóch), spodziewałem się że reżyser zrobi z niej lepszy użytek – ot, kazał stać prosto i patrzeć przed siebie, więc to zrobiła. I, w większości scen, tylko to. Słabo.

Zapowiedzianej na rok 2012 kontynuacji już podziękuję. Nawet jeśli zagra w niej Scarlett – Favreau pokazał, że nie umie wykorzystać tej aktorski (apage, zboczeńcy!). Zresztą, nie tylko jej – pokazał też, że nie umie podbić poziomu poprzedniej części. Ba, nie umie nawet go skopiować. Dodatkowo, jego nowy film jest nieco poniżej przeciętnej. Nie warto.

4/10