W czasach, gdy oryginalność to rzadka cecha współczesnych filmów, wypada się tylko cieszyć z takich produkcjii, tym bardziej, że film powinien być zrozumiały dla wszystkich, operuje symbolami powszechnie zrozumiałymi (łopatologiczne wręcz wykorzystanie Księgi Hioba, płonące drzewo itp.), co sprawia, że odcina się od oryginalności nie zrozumiałej dla nikogo ("Zagubiona autostrada" Lyncha, "Interno" von Triera). Reżyser skacze po nastrojach widzów, jak mu się podoba i widzowie nawet tego nie zauważają, bo opowieść tak wciąga, że nikt nie zwraca uwagi, że przed chwilą się śmiał, jak najęty, a teraz jest bliski płaczu. Dziwne kino, ale mogę mu tylko przyklasnąć. 8/10