Przyznać należy, że film jest pozbawiony tego, czym żyje kino dla mas czyli potoku rozlewającej się krwi i dziesiątek scen erotycznych. Dlatego też odbiorca, który ma takie oczekiwania wobec filmu będzie zawiedziony. Jabłka Adama łączą dwie skrajne kategorie estetyczne: komizm i powagę z nieprawdopodobnym wyczuciem proporcji. Jak tu nie wybuchnąć śmiechem na widok nawiedzonego i niezdarnego klechy, naiwnie wierzącego w celowość misji nawracania czy Arubusa, chcącego opędzlować stacje Statoil w odwecie za kradzież ojcowizny? Zadanie Adama polegające na banalnym wypieku ciasta zdradza jego lekceważące podejście do miejsca, w którym się znalazł. Znakomicie zagrała symbolika księgi Hioba w odniesieniu do życiorysu Ivana i spadający każdego ranka portret Hitlera w pokoju Adama.