Mam lekki problem z oceną tego filmu. Na pierwszy rzut oka, towar deficytowy, dobra sensacja w starym stylu - począwszy od mocnego prologu, z serią morderstw dokonanych w biały dzień snajperskim karabinem, poprzez małomównego, ale kipiącego testosteronem głównego bohatera, kończąc na klasycznej stronie technicznej, pozbawionej padaczkowego montażu, roztrzęsionej kamery, efekciarstwa, świetlnych flar i całego współczesnego cyfrowego syfu.

Mamy tutaj wszystko, czego odbiorca „męskiego” kina potrzebuje do szczęścia: porządny pościg samochodowy, przyzwoite mordobicie, kilka niezłych scen akcji, a wszystko w rozsądnej dawce, bez uczucia przesytu, ale i bez zbytniego zanudzania widza. Do tego granice kategorii wiekowej (PG-13) pęcznieją w oczach, reżyser zapewne dwoił się i troił, żeby jak najwięcej przemycić, nie tracąc niskiego ratingu. A na dodatek, przy tym całym kulcie macho, nawiązywaniu stylistycznym do klasyki sensacji z lat 70. spod znaku Clinta Eastwooda i poważnej tonacji, reżyser potrafi się nieco zdystansować, puścić oko do widza i lekko zażartować z obranej konwencji, robiąc to jednak z dużym wyczuciem i bez zbytniego błaznowania, a co najważniejsze, z kamienną twarzą.

Dlaczego więc mam problem z oceną? Bo od samego początku wyczuwalne jest „sadzenie się”. Sadzi się reżyser, który tak bardzo chciał zrobić sensację w starym stylu, że w efekcie zrobił produkt zaliczeniowy, nie film z duszą. Sadzi się Tom Cruise, któremu chyba bardzo spodobał się Ryan Gosling w „Driverze” i próbował powtórzyć ten sam numer z małomównym twardzielem, ale wyszło trochę nieszczerze. Przyznaję jednak, że trochę szukam dziury w całym, bo film jest naprawdę dobry, chwilami zabawny, chwilami świetnie dawkujący napięcie, dobrze zagrany (yup, mimo wszystko Cruise dał radę, a do tego kilka innych plusów z wyłączeniem Rosamund Pike, której nie trawię), ale niestety zabrakło chyba bardziej utalentowanego reżysera, żeby wydestylować z tego przyszłego klasyka gatunku. Nice try, McQuarrie.