A raczej po tatoszemu, gdyż fajnie rozwinięta rola ojca, który na przestrzeni filmu zaczyna dostrzegać problem i widzimy jego zmianę. Macocha również ma swoje pięć minut i wreszcie reżyser pod koniec filmu wtłacza w nią ludzkie emocje. Natomiast całkowicie zlekceważona rola matki, która swoje ciągłe nieobecności, próbuje wynagrodzić córce byciem przyjaciółką, a nie rodzicielką. Po tragedii do jakiej doszło, już nawet nie pokazała się na planie, a szkoda bo ten wątek pozostał zostawiony sam sobie. I jeszcze końcowa scena. Z jednej strony można odebrać to, że dzieci mogą pokazywać własnym rodzicom inne rozwiązania, ale z drugiej strony, jakby nic się nie zmieniło i córka musi matkować własnemu ojcu.
Temat ważny, bo pokazuje, że w najlepszych rodzinach, mogą zdarzyć się różne sytuacje, które mogą przybrać zły obrót, a z drugiej strony, zabrakło (jak dla mnie) silnego przekazu, że rozmowa, dialog, szczerość i otwartość, to podstawy by właśnie nie dochodziło do takich sytuacji.