E, siema.

Czemu piszesz o Konwickim, że ,, ciężko o określenie jego twórczości twórczością surrealistyczną’’, kiedy wcześniej piszesz, że surrealistą można go jednak nazwać? I to samo pytanie tyczy Hasa, którego wspominasz. Czyli że co? Byli surrealistami, ale nie tworzyli surrealistycznych dzieł? Jak to możliwe?

I co oznacza zdanie to: ,, Wyznaczniki stylu Konwickiego tutaj poddają się całkowicie nadrealizmowi’’?

Sorry, mam tendencje do zbyt szybkiego pisania i takie podejrzane niejasności sie zdarzają.
Nazwałem obu panów surrealistami, bo z surrealizmu i okolic bardzo często czerpali, nie tworząc przy tym ZWYKLE filmów stricte surrealistycznych. Myślę, że dobrym przykładem będzie "Pętla" Hasa - film utrzymany w poetyce ekspresjonizmu, z bohaterem ubranym jak Bogart jakiś i z surrealistyczną scenografią. Ale mimo takich stylowych zapożyczeń, to wciąż po prostu dramat psychologiczny, prawda.
Podobna sprawa jest z Bunuelem. Nikt nie wątpi, że to surrealista najprawdziwszy, ale to co nam o tym przypomina w większości jego filmów, to tylko nieliczne sceny (np. norma jego okresu meksykańskiego, czyli przeważnie jedna scena snu/wizji na cały film).
Określenie twórczości tych panów mianem twórczości po prostu surrealistycznej jest trochę krzywdzące, bo tworzyli różnie. Ale wspólnym mianownikiem ich dzieł jest pojawiający się zawsze (choćby w minimalnym stopniu) nadrealizm.
"Wyznaczniki stylu Konwickiego tutaj poddają się całkowicie nadrealizmowi" - w tym zdaniu (przyznam, że musiałem się chwilę sam nad nim teraz zastanowić...) rozchodzi się o to właśnie, iż film "Jak daleko stąd..." smiało nazwać można filmem surrealistycznym sensu stricte.

akurat podałes zły przykład bo Pętla nie jest surrealistyczna w ogóle. Jest to jeden z nielicznych Hasa w których ten element nie występuję lub w sladowych ilosciach. Ale masz racje zarówno Has i Konwicki nie są sztampowymi surrealistami. To taki miż maż egzystencjalizmu, psychologii i z dużą nuty poetyckich powiewów wszystko to daje nietypowy surrealizm który jednak zalicza się do tego gatunku...

Dokładnie film bardzo przypominał mi "Sanktuarium pod Klepsydrą", Hasa. Podobny klimat, mieszanie przysłosci z przeszłoscią i teraźniejszoscią. Poszukiwanie własnych wspomnień i dalszych pragnień. Lubie takie filmy bo widz może interpretować tresć na własny sposób. To jest własnie piękne takiego gatunku filmu że każdy ma prawo doszukać się innych metafor które pojawiają się przez cały seans.

Takie filmy na pewno nie są dla każdego. Brak akcji, długie monologi, przemieszczanie w czasie (przez co trzeba uważnie oglądać) a na koniec często pada pytanie "A co w ogóle w filmie chodziło"? Mi akurat pasuje taki klimat filmu ponieważ oddaje do pewnego stopnia moją naturę. Rozumie jednak ludzi którzy krytykują takie filmy ponieważ na pewno nie są zrealizowane do szerokiego grona widzów.