Ile razy oglądam Konwickiego a szczególnie ten film mam wrażenie, że tak wyglądałyby filmy gdyby Tadeusz Różewicz był reżyserem. To samo pokolenie, podobne biografie, te same tematy. Poruszają naszym uśpionym sumieniem, o ironio za pomocą snu na jawie bez żadnego moralizatorstwa ukazując jak świat przewrócił im się do góry nogami przez kataklizm wojny, który do tego doprowadził...Obydwoje już nie żyją, nie należy jednak zapominać o tym co chcieli nam przekazać, postanowili działać i żyć dalej mimo swojego zagubienia, mimo wątpliwości i otaczającej zewsząd ignorancji nowoczesności odciętej od przeszłości, w której coraz mniej dla nich miejsca.