Jak to zwykle z polskimi filmami bywa, miało być rewelacyjnie, a wyszło tak sobie...

Całe szczęście nie jest znowu aż tak źle. Są przynajmniej trzy powody dla których warto obejrzeć Jasminum.
Pierwszym z nich jest rewelacyjna muzyka Zygmunt Koniecznego, która od samego początku urzeka i wprowadza nas w nietypowy, spokojny nastrój. Już dawno nie słyszałem w polskim filmie tak dobrego soundtracku.
Drugim i trzecim powodem są genialna Wiktoria Gąsiewska w roli Eugieni i jak zwykle fantastyczny Janusz Gajos jako Brat Zdrówko. To praktycznie dzięki nim ten film ma jakiś wyraz, do czegoś dąży, jest śmieszny i chce się go oglądać. To oni go dźwigają, nadają tempo i powodują, że widz jako tako przywiązuje się do bohaterów. Gdyby nie oni Jasminum byłoby nijakie i nieciekawe.

Niestety ale to koniec zalet filmu Kolskiego.
Film jest za wolny, za mało dynamiczny, klimat co chwilę gdzieś znika, dialogi są średnie - przynajmniej te, które zdołamy usłyszeć, bo jak zwykle nagłośnienie jest takie, że słyszymy wszystko dookoła ale nie rozmowy aktorów. Za dużo jest tu scen niezrozumiałych, za późno wyjaśnianych. Cała historia niestety jest nieciekawa, przerysowana. Można powiedzieć, że w Jasminum jest za mało bajki w bajce, lub za dużo fantastyki w rzeczywistości. Zapewne w założeniu Kolskiego historia miała być zagadkowa, magiczna, wzruszająca. Niestety taka nie jest, bo reżyser nie zdecydował się w końcu w którą stronę tak na prawdę chce poprowadzić swój film. A szkoda, bo materiał był bardzo dobry...

6/10