Już dawno nie oglądałem filmu, przy którym miałbym takie ambiwalentne odczucia - z jednej strony są tu mega sceny po prostu 10 na 10, z drugiej strony scenariusz jest napisany, jakby ktoś miał strumień świadomości.

Dużo tu niefajnych absurdów i niekonsekwencji. Wiele ważnych wątków jest pozostawionych otwartych, a potem znikają. Jak na przykład wątek matki głównej bohaterki, który potem przepada, przez co mamy wrażenie, że za chwilę wróci w jakiejś ważnej scenie, czy wątki związane z Reginą Hall - ona się pojawia, a potem przepada bez śladu. Z kolei z kapelusza pojawiają się tu kompletni randomy, którzy nagle okazują się super istotni dla fabuły, jak ten płatny zabójca, który załatwia wszystkich, żeby uwolnić bohaterkę.

Na pewno nie można za wiele myśleć podczas seansu - na przykład na czym miała polegać ta ich rewolucja? Z filmu wynika tylko, że chcieli mieć strefę Schengen z krajami Ameryki Łacińskiej i legalną aborcję (tak jakby w Stanach był z tym problem).

Od strony politycznej film z pewnością w przyszłości będzie fajnym materiałem źródłowym dla socjologów. Mamy tu dzielnych terrorystów - bez obaw, są trochę jak w LEGO The Movie, nikogo nie zabijają, no może poza jednym gościem, który naprawdę się o to prosił. Z kolei Stany Zjednoczone rządzone są z tylnego siedzenia przez nazistów z Ku Klux Klanu.
Tak jak w latach 50. konserwatyści mieli paranoję na punkcie komunistów, tak dzisiaj widzimy po stronie liberalnej odwrócenie (po prostu odwrócony gwałt :D - sucharek dla tych, co film widzieli). Może to jest jakaś reakcja na drugą kadencję Trumpa...

Mam też trochę zastrzeżeń do prowadzenia aktorów - wszyscy grają w ten sposób, błagający przynajmniej o nominację. Weźmy na warsztat pierwszą scenę, gdzie DiCaprio rozmawia z córką - zostali poprowadzeni strasznie na przesadzie. Maluje się tu obraz ojca-wariata. Teraz zastanówmy się, czy gdyby zagrali tę scenę łagodniej, w wersji soft comedy - coś w stylu Willa Ferrella, czyli zatroskanego ojca-ciapy zamiast ojca-paranoika. Czy nie mielibyśmy więcej pola, by skupić się na ich relacji?
No ale wtedy nie można by było sobie tak poaktorzyć pod statuetki.

Irytujące może być też to wybielanie. Przecież oglądamy terrorystów, ale są tak przedstawieni, żebyśmy od początku do końca mieli pewność, że są dobrzy. Nie zobaczymy tu takiej obiektywnej kamery jak w innych filmach z DiCaprio, gdzie reżyser nie bał się pokazywać głównych bohaterów robiących złe rzeczy bez ich usprawiedliwiania.

Oczywiście, tak jak wspomniałem na początku, jest tu wiele fenomenalnych motywów, jak finałowa konfrontacja córki z bandziorem. Czy interesująca muzyka (chociaż motyw był powtarzany zbyt często). Nietuzinkowy montaż. Nawet aktorzy, choć grają na przesadzie, to są to tak wybitne nazwiska, że i tak ogląda się ich niezwykle przyjemnie.

Moja ocena to: 7.5/10