jezu, jak to płynie.. z genialnym dicaprio w narzutce domowej, na szalonym koktajlmixie wady ukrytej, biga lebowskiego, las vegas parano und baader meinhof komplex.. anderson, wzorem astera w Eddingtonie, przykładając matrycę narracji gatunkowej - u astera to był western, tutaj sensacyjny napięciowiec - rozpisuje idejki współczesności na głosy. z zacięciem demaskatorskim, szyderczym, wybitnie zaczepnym, podsuwa lutro, daje umowny przekrój społeczny, po czym obnaża i wykpiwa wszystkich. próbuje dogonić i wygrać, rozpoznać, nadążyć, wreszcie: odnaleźć co ludzkie w nieludzkim wielogłosie posthumanistycznego syfo-zlewo-ciągu; w chorałach iluzji, w gąszczu symulacji, w zgiełku świadomości zastępczych świata, którym rządzi: rozmycie konturów, atomizacja, rozsyp. nikt tu nie czuje się winny, a zatem - znikają granice oddzielające dobro od zła. biada, biada, biada - żyjącym niezgodą, trucicielom, mordercom, zatępom szatana. pozbawiony porządku świat wyprany z normatyw - tak zwany antychryst - rozcieńczony, rozdrobniony, zgranulowany zlep rozmytych treści. wielość języków, ale rozpad znaczeń. zniewolone społeczeństwo, diagnoza zagrożeń. przedpośmiertne podrygi rzeczywistości, ironicznie prześmianej, acz z nadzieją na koniec - tej anderson upatruje w pokoleniu córek.