Ten film Ozu jest wyjątkowo przygnębiający. Co prawda w podobny sposób kończy się moja ulubiona "Późna wiosna", ale tam następuje jakby przekazanie pałeczki szczęścia z pokolenia na pokolenie, nakierowanie dziecka na ścieżkę życia przez rodzica, względem jego samego dobra. Tutaj szczęście ma mniejsze rozmiary, a...

można by rzec o najnowszych transformersach czy innych avengersach, ale wg mnie to takie filmy, jak Jedyny syn bardziej pasują do powyższych słów. Maksymalny minimalizm (minimalny maksymalizm) i delikatne wnikanie w duszę człowieka.

Jest to chyba pierwszy film Yasujiro Ozu z dźwiękiem i debiut w tej kategorii po...