Dzieci bardzo często są bohaterami horrorów i to bynajmniej nie w roli ofiary. Od lat milusińscy są nam przez twórców filmowych ukazywani jako małe, żądne krwi, opętane pragnieniem zabijania potworki (chociażby "Czy zabiłbyś dziecko?"). Nie mają żadnych zasad moralnych, nie odróżniają dobra od zła, nie czują strachu przed konsekwencjami swoich czynów. Szkoła podstawowa dla wrażliwych to prawdziwy test wytrzymałości, co zobaczyć można sobie choćby w „Pozwól mi wejść”. Przyczyny mrożącego krew w żyłach zachowania pozornie niewinnych filmowych dzieci są przeróżne. Od pragnienia bycia kochanym, poprzez zazdrość, zwykłą dziecięca przekorę, aż po... opętanie.
W „Yulence” w roli agresora znów mamy małą, niewinnie wyglądającą dziewczynkę. Co tu jest powodem zachowania małej? Chyba przede wszystkim jej inność, a co za tym idzie ogromna samotność i całkowity brak zrozumienia.
Początek filmu mocno kojarzył mi się z koreańskim filmem Bunshinsaba , potem miałam już jedynie skojarzenia z „Sierotą” Collet-Serry, ale tych trudno uniknąć.
Historia przedstawiona w „Yulence” jest niezwykle wciągająca. Momentami przeraża, momentami smuci, zaś ciekawi nieustannie. Tajemnica intryguje coraz bardziej. Cały czas wyczuć można niepokojącą atmosferę i wszechobecny nastrój grozy. Właśnie na to twórcy filmu położyli największy nacisk, bo krwi w „Yulence” zasadniczo niewiele. Doskonale natomiast da się wczuć w efekt osaczenia głównego bohatera, który nie bardzo ma gdzie szukać pomocy. O ile gra Marata Basharova nie zachwyca, to Darya Balabanova jest po prostu genialna. Śliczna, przebiegła, inteligentna, wygadana. Ironia i kpina wypisana na twarzy. Niesamowite spojrzenie przenikliwych oczu, z których wyczytać można groźbę. Genialnie wymyślona i dopracowana postać.