realistyczny to on za bardzo nie jest

właśnie, że jest.
i pokazuje, że nastoletnia ciąża nie jest końcem świata i nawet jeśli nie chce się tego dziecka jest wiele rodzin, które go chcą.

realistyczny jest, ale niezbyt prawdopodobny :P fakt, ciąża w jej wieku i adopcja to sytuacje, które się zdarzają. Jednak chyba mało prawdopodobna jest sytuacja, gdy rodzice dziewczyny (nawet gdy potem jej pomagają) nie robią jej na początku awantury, nie tracą do niej zaufania. Również fakt, że akurat znalazła się "succesful and educated family", która chciała to dziecko zaadoptować, oraz że mąż ma podobny gust filmowo-muzyczny co Juno nie należy raczej do codzienności. A najbardziej zdziwiło mnie to, że Juno nie czuła ŻADNEJ więzi z dzieckiem, nie miała żadnych wątpliwości co do słuszności swojej decyzji. Trochę się to wszystko nie trzyma kupy i moim zdaniem daje kiepski przykład młodym dziewczynom, którym może się wydawać, że jak zajdą w ciążę to znajdą odpowiednią rodzinę dla dziecka a ich życie w ogóle się nie zmieni. Taki film skierowany raczej do młodych osób, powinien zawierać jakiekolwiek przesłanie, jakąś wartość. Jak dla mnie film ratuje gra Ellen Page, która idealnie wpasowała się w rolę i całkiem nieźle sobie radzi

zależy, z której strony an to patrzeć.
w Polsce nastoletnia ciąża to ogólny wstyd, a że aborcja jest zakazana pozostaje tułanie się z brzuchem przez tłumy, które zamiast pomóc, doradzić to .. wyśmieją.
na przykład w Anglii to wygląda zupełnie inaczej kiedy nastolatki zachodzą w ciążę często tego dziecka nie chcą i albo je donoszą, urodzą i potem traktują jak zabawkę albo naprawdę się instynkt obudzi ... lub w tragicznych przypadkach pozostawiają je na ulicy.
nie wiem jak to w Ameryce bywa ale wiem, że w wielu przypadkach kiedy to jest `wpadka` matki tych dzieci po prostu nie chcą stąd może u Juno się ten instynkt nie obudził ... bo ona nie była na to dziecko gotowa i go de-fakto nie chciała ...