film wbrew pozorom i temu co sie powszechnie o nim pisze nie do konca jest satyra polityczna; wprawdzie poczatkowo utrzymany jest nie tylko w komediowej, co wrecz lekko przerysowanej konwencji, to jednak niezwykle realistyczna formula koncowki pokazuje niezwykly autotematyzm tego utworu, ktory polega na polemice z samym sposobem pokazywania tresci politycznych w kinie; jesto to zarazem czytelny powrot do tzw. wloskiego kina politycznego z lat 70., ktore drastycznie walczylo z establishmentem, ukazywalo patologie wladzy, korupcje, nepotyzm, powiazania rzadzacych z mafia; Moretti jawnie daje do zrozumienia, ze wspolczesnie niezwykle ciezko jest o takie wlasnie kino we Wloszech, chociazby z powodu monopolu medialnego, jaki swoimi rzadzami zbudowal Berlusconi; w tym sensie film traktuje wiec o strachu przed krytyka wladzy ze wzgledu na wlasna wygode, interes, bogactwo; swietnie odslania to mechanizmy autocenzury, ktora o wiele skuteczniej blokuje pewne tresci niz oficjalny zakaz publikowania; ostatecznie w Berlusconiego wciela sie sam Moretti, ktory gra aktora, ktory wczesniej twierdzil, iz nie ma sie co porywac na takie role zaangazowane i trzeba grac w komediach; 5-minutowa sekwencja filmu w filmie nie ma juz formuly komediowej; odslania powazne obawy przed zamachem stanu w demokratycznym panstwie, a tym samy koniecznosc mowienia o tym w sposob bezkompromisowy; Moretti ostatecznie opowiada sie wiec za takim wyrazistym kinem politycznym jakie funkcjonowalo w latach 70. z jawna teza i czesto bez dramaturgii, choc czyni to w formule bynajmniej nie takiego kina, a wysublimowanej, smiesznej opowiesci obyczaowej z normalnymi ludzmi, jako jej najwazniejszym bohaterami; polecam, choc zapewne wiele niuansow czytelnych bedzie glownie dla Wlochow;