Nie będę ukrywać KARATE KID to jeden z tych obrazów do których mam spory sentyment. Film ten był jednym z moich ulubionych w okresie dzieciństwa.
Po latach powróciłem do słynnej trylogii Johna G. Avildsena, która stanowi filmowy szlagier kina popularnego lat 80-ych XX wieku. Pamięć o owej trylogii odsieżam sobie nie bez powodu, gdyż od kilku sezonów w Hollywood panuje moda na kręcenie ramake'ów, rebootoów przebojów z lat 80-ych XX wieku. Troszkę to bez sensu, gdyż kino od tej pory aż tak bardzo się nie zmianiło (z wyjątkiem efektów komputerowych) pod względem stylu przekazu, filmowych schematów czy form narracyjnych.
No, ale pieniądz jest zawsze w cenie więć My Kinomani będziemy musieli zacisnąć zbęby i przygotować się na falę odgrzewanych powrotów.
Nowa wersja KARATE KID zagości na ekranach kin (najpewniej) latem przyszłego roku.

Co do orginału Johna G. Avildsena to muszę przyznać, że powrót do części pierwszej był dla mnie całkiem miłyą rozrywką. KARATE KID to film ponadczasowy, prosty i wyrazisty w swym przekazie. Mimo 25 lat jakie upłynęły od jego premiery obraz tak bardzo się nie postarzał, ą że dziś wszytsko z lat 80-ych powraca do mody to i ten film zyskuje na tym kilka punktów.
KARATE KID swego czasu stał się wielkim przebojem (ponad 90 mln dolarów wpływów tylko w USA), a Patowi Moricie i Ralphowi Macchio przyniosł ogromną popularność.

Dzieło Avildsena nie różni się w swym schemacie wiele od podobnego klasycnzego dramatu sportowego spod ręki tego samego twórcy pod tytułem ROCKY. ROCKY i KARATE KID mają wiele punktów wspołnych, a ich główni bohaterowie w zasadzie aż tak bardzo się nie różnią. Produkcja z 1984 roku to taki ROCKY dla młodocianych i jako popcornowa rozrywka z dydaktyczno-filozoficznym przesłaniem sprawdza się nieźle.

To właśnie na schemacie KARATE KID Hollywood budowało swe późniejsze dramaty sportowe w których bohaterami byli nastolatkowie uwikłani dodatkowo w problemy natury społecznej i rodzinnej. Tak więc fabularny schemat KARATE KID nie powinien być dla żadnego kinomana większym zaskoczeniem.

Swój sukces dzieło Avildsena zawdzięcza nie tylko faktowi, iz było jedna z pierwszych produkcji tego właśnie typu, ale przede wszystkim świetnie dobranej obsadzie.
Ralph Macchio to chłopak pełen niezobowiązującego uroku. Wraz z doświadczonym i chwilami zabawnym Patem Moritą tworzą niezapomniany ekranowy duet. Nic więc dziwnego, że za ową rolę MNorita zdobył choćby nominację do OSCARA i ZŁOTEGO GLOBA.
Dodajmy do tego jeszcze Elizabeth Shue na początku aktorskiej kariery oraz przekonującego Williama Zabkę jako "pierwszego" dręczyciela głównego bohatera tej produkcji.

KARATE KID to produkcja lekka, łatwa i przyjemna, która potrafi dostarczyć 120 minut solidnej rozrywki. Atutem filmu jest niepowtarzalny klimat, dobrze zarysowani bohaterowie, krzepkie i ważkie przesłanie oraz solidne aktorstwo.
Żadne wielkie kino, ale wypada znać.