Kino klasy B??? Szanowny Pan Recenzent chyba się troszeczkę zapędził... Dla mnie "Kiedy łzy przeminą" to prawdziwa magia kina. Jest tam wszystko co najważniejsze w tej najbardziej ludowej (nie zapominajmy o tym!) i popularnej (nie zapominajmy o tym!!!) dziedzinie sztuki. Film "chwyta za gardło" i nie pozwala widzowi oderwać się od ekranu, losy głównych bohaterów głęboko poruszają, a brudna kolorystyka i ogromna brutalność sprawiają, że dosłownie nasiąkamy światem przemocy i ulicznych gangów. Do tego te porywające - nie, lepiej pasuje określenie "oszałamiające" - sceny walk i strzelanin... Poezja, po prostu poezja (kina). Nie jest przy tym takie istotne czy gra aktorska spełnia wymogi warsztatowe (winą za niektóre "sztuczności" obarczyłbym... język kantoński, z jego fatalnie brzmiącym w uszach Europejczyka akcentem) i czy streszczenie fabuły zajęłoby 5 czy 50 stron notatnika. Kino narodziło się z prostej i naturalnej chęci przedstawienia widzowi pewnej historii, w jak najbardziej przystępny sposób, i to jest moim zdaniem jego atut - myślę że ani w teatrze, ani w literaturze pięknej nie ma tak bezpośredniego i niezmąconego niczym kontaktu na linii nadawca - odbiorca. Dlatego, choć gatunków filmowych jest od groma i każdy może znaleźć coś dla siebie, myslę, że nigdy nie powinny zniknąć filmy, które po prostu OPOWIADAJĄ o czymś i wywołują emocje (a film K. W. Wonga emocjonuje niesamowicie) - choćby nawet nie było w nich żadnej "głębszej prawdy", "drugiego dna" itp. "Kiedy łzy przeminą" to doskonałe widowisko, które pozostaje w pamięci znacznie dłużej niż niejedno przeintelektualizowane "arcydzieło"... U mnie mocna dziewiątka.