W latach 90. pojawił się w Polsce termin „piosenka chodnikowa”, oznaczający muzykę graną przez ulicznych handlarzy, muzykę najniższego sortu, odwołującą się do najpodlejszych gustów i najprymitywniejszych odbiorców. Komedia polska, która kwitła w PRL, a swoje złote lata przeżywała w latach 70. i 80., sczezła definitywnie i ustąpiła miejsca produkcjom w rodzaju „Kilera”, czyli filmowemu odpowiednikowi piosenki chodnikowej. Komedia chodnikowa także odwołuje się do najpodlejszych gustów, wykorzystuje prymitywne wice, epatuje wulgarnością i wykorzystuje wodewilowych wygłupów w miejsce aktorów.

Dziwi i smuci upadek Juliusza Machulskiego, autora tak świetnych komedii jak „Kingsajz”, „Seksmisja” i „Vabanki”, który po 1989 roku zanikł całkowicie jako twórca komedii, a zabrał się za produkcje chodnikowe.

Swoją drogą zdumiewa, że ci sami Polacy, którzy niewiele wcześniej masowo oglądali „Kabaret Starszych Panów”, Bareję, kochali „Rejs” czy kupowali płyty Młynarskiego, teraz zarykują się z „dowcipów” w rodzaju „cycki ‘se usmaż”. Ale cóż, widocznie tak musi być – widocznie intelektualny humor musi się rodzić w warunkach politycznej opresji, skoro po 1989 roku definitywnie i jak dotąd bezpotomnie zmarła nie tylko polska komedia, ale i kabaret.