Całkiem interesujący film. Jego bohaterami są czternasto, piętnastoletni uczniowie oraz nauczyciele pewnego paryskiego gimnazjum.
Jednak przez większość seansu głównie skupiamy się na młodym nauczycielu języka francuskiego i klasie w której uczy i której jest
wychowawcą. Obserwujemy go podczas kolejnych lekcji oraz w czasie spotkań z rodzicami. Od czasu do czasu widzimy także i innych
członków ciała pedagogicznego, rozmawiających w pokoju nauczycielskim, obradujących podczas rad nauczycielskich, czy
przygotowujących się do nowego roku szkolnego. A najczęstszym tematem ich rozmów są sami uczniowie, w większości ci
problematyczni, z którymi za bardzo nie wiadomo co zrobić, jak z nimi postępować by się za siebie wzięli i by zaczęli się lepiej zachowywać
lub uczyć. Z kamerą w tej niezbyt wielkiej szkole jesteśmy przez dziewięć miesięcy, czyli przez cały rok szkolny, od pierwszego do
ostatniego dnia.

„Klasa” to film niezwykle naturalny, sprawiający wrażenie prawie, że dokumentu. Filmowany z ręki, długimi ujęciami, bezpośrednio
podglądającymi kolejne dni w szkole, rezygnujący ze wszystkich ładnych filmowych zagrań, jak sceny przemyślane na konkretne uczucia,
zgrane z odpowiednią muzyką wybrzmiewającą w tle, tworzące trójczęściową historię. Wygląda to zupełnie tak, jakbyśmy zajrzeli do losowo
wybranej szkoły przez dziurkę od klucza lub filmowali wszystkie klasowe wydarzenia spod peleryny niewidki, tak by żadna z osób
znajdujących się w klasie o tym nie wiedziała. Dlatego w czasie seansu ani razu nie mamy wrażenia, że jest to film odgrywany, że wszystko
zostało zagrane przed kamerami (duża w tym też zasługa niezwykle naturalnych młodych aktorów, którzy jak na debiutantów poradzili sobie
świetnie przed kamerami). To taki prawie, że zapis rzeczywistości, prawdziwych zdarzeń, a nie filmowe, sztuczne odtworzenie życia. Dzięki
temu film ten jest niezwykle prawdziwy, naturalny i przekonujący. Jednak co ciekawe pomimo takiej formy prezentacji tej historii, o
nauczycielach, ich życiu prywatnym oraz o uczniach nie dowiadujemy się za wiele. Poznajemy jedynie tyle ile widać podczas kolejnych
lekcji, a za dużo tego niestety nie ma, bo nauczyciel chroni swoją prywatność nikomu się ze swojego życia osobistego nie zwierzając, a
uczniowie również za wiele nie chcą mówić, bo często ich życie jest zbyt trudne by mieli się czym chwalić.

Jednakże pomimo iż wiele o nich nie wiemy i za bardzo się do nich nie przywiązujemy, to film ten ogląda się całkiem dobrze. W dużej
mierze wynika to z naszej ciekawości co do sposobu nauczania, który różni się od tego jaki obowiązuje w naszych szkołach i kierunku w
jakim potoczą się kolejne zajęcia. Uczniowie na lekcjach francuskiego piszą swój autoportret, tłumaczą sobie kolejne teksty, ale w
większości rozmawiają na tematy wielorakie, mówią o piłce, o tym co ich gryzie, i w większości mają wszystko gdzieś. Droczą się dla
zasady z nauczycielem, który próbuje do nich jakoś dotrzeć, ale jego próby to taka walka z wiatrakami, bo oni i tak myślą swoje i zmienić się
nie chcą. Lekcje zamieniają się więc w ciągłą przepychankę między nim a klasą. Przepychankę o tyle ostrzejszą bo francuska klasa jest
wielokulturowa – chodzą do niej uczniowie i z Chin, i z krajów arabskich, o różnym kolorze skóry, różnych wyznaniach, często wierzących w
wyższość swojej kultury nad innymi. Konflikty są więc tu naturalne. Tym trudniej jest więc samotnemu nauczycielowi przemówić do
uczniów, i coś konkretnego z nimi osiągnąć. Lekcje te więc są często chaotyczne, brakuje im jakiegoś większego planu działania,
chwilami są o niczym i nie wiele w nich prawdziwej nauki. Przypominają one luźną pogadankę, otwartą dyskusję w której każdy może się
wypowiedzieć prawie na każdy temat. Ciekawe kiedy u nas też tak będzie…

7/10