Dokładnie tak samo odebrałem ten film. Nic nas nie rozprasza (nie ma ani ścieżki dźwiękowej podpowiadającej widzowi kiedy należy się wzruszyć, ani wymyślnego montażu obrazu), skupiamy całą uwagę na przedstawianej historii, ukazanej bardzo realistycznie i bez patosu. Przez cały czas obserwujemy narastające w ojcu, kłębiące się uczucia: wstydu że porzucił syna, kiełkującej miłości do niego oraz niepewności jak poradzi sobie w nowej sytuacji. Po filmie pomyślałem: Czy ja potrafiłbym w podobnej sytuacji zachować się lepiej, bardziej moralnie i rozsądnie? Czy obok miłości i współczucia nie pojawiłaby się czasem myśl "On jest dla mnie ciężarem"...

magdala jakie podobne filmy o takiej tematyce mozna jeszcze ogladac z tego roku co bys polecila .