Ciekawy temat tego filmu zaintrygował mnie już gdy zobaczyłem pierwszy plakat...a nazwisko Shyamalana zawsze mnie rzyciągało do ekranu! Jego dziecięce podejście do niezwykłych historii budzi szacunek. Wszystkie jego filmy zawierają sporą dawkę magii i czarów, które pozwalają dorosłemu widzowi uciec do krainy fantazji. Jednakże jego najnowszy film jest strasznie zakręcony(jakieś narfy, strażnicy, tłumacze) wszystko tak poplątane, że dziw bierze ze aktorzy się połapali. Mroczny świat wodnych baśni powiewał nudą, a długo wyczekiwane zakończenie w porównaniu do poprzednich filmów było jak ochłap rzucony wygłodniałemu psu. Wybaczył bym, gdyby zawalił cały film ale zelektryzował zakończeniem. Właściwie to sam sobie zasłużył, przyzwyczajając widza do intrygujących finałów. Dlatego też uważam, że za nim się za cokolwiek zabierze, niech na pierwszy ogień bierze finał filmu.
Cały film ratuje oczywiście Giamatti, który swoją grą biednego dozorcy z wadą wymowy poprawia humor widzowi.
Niezwykła uroda Wodnej Damy pasuje bardziej do morskiego świata niż do naszego, co jest oczywiście na plus.
Pierwsza poważna rola reżysera, który postanowił tym razem pokazać co potrafi jako aktor, obsadzając się w swoim filmie jest wątpliwa...
tak jak i film, gra niepewnie (być może nudził się jako reżyser).
Cały film opowiadając niby jedną z bajek na dobranoc spisuje się całkiem nieźle...można zasnąć w połowie oglądania:)