Poddaje się szaleństwu. Unicestwia jedną po drugiej. Destrukcji nie ma końca. Dlatego, że sam doznał wielkiego bólu. Zemsta przebiera hekatombiczne rozmiary. I wtedy... pojawia się ona. Ze swą delikatną i słodką nutą opowieści. Jedyna, która potrafi okiełznać wzburzone morze.
Opanowuje go swym lekkim głosem, by za chwilę zawładnąć nim kompletnie. Sułtan i jego księżniczka. Szachrijar i Szeherezada.
Almodovar dzięki muzyce Korsakowa i pewnym analogiom naprowadza nas na trop baśni z tysiąca i jednej nocy. Jednak związek Ivana i Pepy wzięty jest bardziej pod lupę w porównaniu z klasyczną historią miłosną.
Nie wiemy dokładnie z jakiego powodu się rozpadł. On przemierza wśród czerni i bieli swój harem odrzucając zaloty kolejnych kobiet. Jest bezlitosny, ale jednocześnie cierpiący. Pragnie powrotu do przeszłości, od której także ucieka. Szaleństwo jego żony Lucii można łączyć z osobą Szahrijara.
Ona, podobnie jak księżniczka, stara się ocalić jego i swój związek jak Noe ocalał zwierzęta przed katastrofą. Ale czy powiecie o niej słodka i delikatna? Jest bardzo wybuchowa, energiczna. Jej lekkością Pedro obdarował Candelę.
I właśnie te wątki jej przyjaciółki, jego syna, pani prawnik stanowią osobne baśnie uzupełniające historią jego i jej, która Pepa tak jak Szeherezada snuje ku jego ocaleniu.
Docieka swego, lecz opowieść w kulminacyjnym punkcie ich spotkania zostaje najzwyczajniej przerwana- tak aby powracać i rozwijać się każdej kolejnej nocy.
Almodovar rozbudował baśń na wiele postaci, tworząc doprowadzony do granic surrealizmu dramat współczesny. Opowiedziany dla nas. Dostosowany do naszej rzeczywistości. Choć wcale nie jest powiedziane, że wydarzenia w pałacu sułtana nie były równie skomplikowane. Może bez telefonów, taksówek i prawników- lecz równie ciekawe:)