Dla mnie ten film to przede wszystkim opowieść o siostrzanej miłości, odkupieniu i sile przebaczania. Do tego najwyższej klasy aktorstwo ze strony Kristin Scott Thomas, która tworzy znakomity obraz kobiety stopniowo powracającej do życia (nie wiem, dlaczego została pominięta przez Akademię - trzeba poczekać na Cezary). Elsa Zylberstein jest dla Scott Thomas bardzo dobrym dopełnieniem. Aktorki tworzą zgrany i wiarygodny duet. Obserwujemy kobiety, które próbują poradzić sobie z piętnastoma latami rozłąki. Wiele jest bardzo dobrych, emocjonalnych scen, jak np. scena w galerii, kiedy Juliette ogląda obraz, spotkanie z matką czy scena, w której dziewczynka czyta bajkę. Ciekawe jest wykorzystanie motywu wody, który przewija się przez cały film oraz użycie znanej francuskiej piosenki "A la claire fountaine". Sądzę, że to udany debiut reżyserski Philippe'a Claudela. Możnaby się oczywiście przyczepić np. wątku dotyczącego "Maison Verte" jako niezbyt wiarygodnego, ale myślę, że nie o to tu chodzi. Gdzieś przeczytałam, że ten film to list miłosny skierowany do rodziny - chyba właśnie w ten sposób warto go odbierać.
Dla mnie 10/10 za całokształt.
Polecam i proszę o komentarz.