Bardzo się dziwię, że pozostawiono Cię bez odpowiedzi, bo tego typu pytania są zapalnikiem rozgorzałych dyskusji ateistów - fanatyków i katolików - fanatyków. To oni zawsze szarpią kapcie najgłośniej. Zatem będę pierwsza. I nie mam zamiaru z nikim się szarpać. :P

Na pytanie, dlaczego ludzie wierzą, odpowiedź jest bardzo prosta i oczywista.

Człowiek tak naprawdę żyje samotnie. To, że ma obok siebie bliskich i innych ludzi, wcale nie wyklucza tej samotności, bo ona wypływa z tego, że każdą rzecz, każdą sytuację człowiek musi przetrawić i przeżyć samodzielnie.
Jasne, może szukać pomocy u przyjaciół, rodziny, ale i tak ostateczną decyzję musi podjąć osobiście i unieść ciężar konsekwencji - pomyślnych i nie.
Lubimy, jako ludzie, tłumaczyć sobie, że Bóg, jaki by to nie był, kocha nas i czuwa nad naszymi decyzjami. Lubimy żyć w poczuciu, że jednak nie jesteśmy samotni, bo przecież istnieje Bóg, który na pewno nie da nam zrobić krzywdy, a nawet jeśli, to z pewnością ta krzywda ma na celu uzmysłowienie jakiejś ważnej sprawy i takie tam, i należy podziękować za cierpienie, bo oto spłynęła na nas łaska boska... Wiadomo, w czym rzecz.
Innymi słowy - człowiek podświadomie czuje, że mimo obecnych w jego życiu ludzi, jest samotny. A tę samotność zagłusza wiarą w Boga, który go kocha bezgranicznie.

Drugim czynnikiem popychającym człowieka do wiary w istotę miłosierną, wszechmocną i wszechwiedzącą jest strach. Strach przed śmiercią.
Boimy się zazwyczaj tego, nieodkryte i niezbadane. Lęk przed nieznanym, to naturalna sprawa, ale i w tym aspekcie nie jesteśmy tak do końca bezsilni, bo przecież otuchy możemy sobie dodać poprzez wiarę. I w tym wypadku wierzymy w życie po śmierci, stawiamy nawet warunki, by ten pewnik był bardziej realny - warunki dotyczące miejsca, w którym znajdziemy się później, czyli: dobrzy - raj, źli, czy pogubieni - czyściec lub piekło. W ten sposób wytworzyliśmy sobie iluzję poczucia bezpieczeństwa - właśnie poprzez stawianie warunków i wymyślanie zasad, wg których należy postępować.

Niezłe to i wygodne, muszę przyznać. Zamiast samemu dociekać prawdy, tak wielu ludzi otula się mięciutką kołderką kochającego papy i żyją sobie oni w idyllicznej wizji, przepełnieni radością, że gdy się przekręcą, czeka ich bajeczny ogród, orgazm i cukierki, no bo przecież żyją poprawnie...

Mam nadzieję, że nie zapomniałeś o tym wątku i to przeczytasz. ;)

Znakomity post. Zatem czy możliwe jest poznanie i zrozumienie rzeczywistości taką jaką jest na prawdę czy jedynie taką jaka jest postrzegana przez nasz umysł?

Przeczytał. Ja bym już dawno nie pamietał.