„Koniec Rosji” to dokument o pracy i życiu żołnierzy stacjonujących w placówce granicznej na północnym krańcu Rosji. Nie byłoby w tej historii nic nadzwyczajnego, gdyby nie fakt, iż od kilkudziesięciu lat nie było w tym miejscu ani jednej interwencji. A podobnych strażnic na terenie Rosji jest jeszcze kilka. Można odnieść wrażenie, że w bazie pograniczników czas zatrzymał się jeszcze w czasach związku sowieckiego. W syberyjskim klimacie wskazówki zegara zamarzły, a żołnierze niczym żywe skamieliny pełnią absurdalną służbę ochrony północnej granicy Rosji. Monotonia, na którą składają się patrole do słupka granicznego, codzienność urozmaicana posiłkami i grą na gitarze. Dni jak rekurencje, wędrówka do linii granicznej, by upewnić się kolejny raz, iż poza bezmiarem śniegu, nie ma tam tchnienia żywego organizmu. Jednak pogranicznicy swój los przyjmują dostojnie. Wydaje się, że stali się Syzyfami świadomymi. Każdego dnia pełnią swoją służbę z powagą mimo, iż rozumieją, iż sens kontrolowania granicy jest znikomy. Brygada pograniczników składa się z 6 osób, wśród których jest 19-letni Aleksiej. Młodzian początkowo traktowany jest pozostałych żołnierzy dość formalnie. Sowieccy weterani wykładają świeżo upieczonemu szeregowemu zasady służby pogranicznika, omawiają obowiązki, przeprowadzają szkolenia z zasad przetrwania. Chwilami wydaje się, że młodzian przypomina żywą zabawkę, którą każdy z pograniczników chce się pobawić, którą każdy z nich chce nakręcić wedle własnych umiejętności. Każdy z nich chce przekazać młodemu część historii swojego życia, podzielić się doświadczeniem, ale i niepokojem, iż czas biegnie obok nich. Pryncypializm sowieckich weteranów jest zupełnie zrozumiały. Żołnierze wychowani w czasach świetności ZSRR żyją jeszcze jego legendą. Służba w imię dobra ojczyzny jest dla nich świętością. Największą zagadką dokumentu jest jednak Aleksiej, który trafiając na ten lodowy koniec świata, traci przecież najlepsze lata swojego życia. Co dodaje mu siły by wytrwać w tej próżni, enklawie absurdu, motelu dla życiowych bankrutów, bez rodzin, bez pomysłu na życie?

Mimo, iż dokument został zainscenizowany, to ekipie realizatorskiej udało się nadać mu naturalności.