Jordan był o krok od przedstawienia idealnej wizji miłości. Więcej, w wielu partiach filmu, szczególnie w tych, w których gra (mistrzowsko!) Julianne Moore udało mu się to osiągnąć. Czy uwierzył zatem, że kino to jednak dziedzina "romansu" a nie miłości? Czy uląkł się publiczności? A może po prostu już nie dostrzegamy głębi swej samotności, która przestaje być, jak dla Greene''a, dramatem, lecz staje się codziennością, smutną rutyną