Im dłużej myślę o tym filmie tym większe wrażenie na mnie robi! Chciałbym podzielić się z wami swoją interpretacją i zaprosić do dyskusji.

Według mnie główny bohater jest mordercą. Już od początku filmu wydaje się być "zniszczony", ma co najmniej jedną bójkę za sobą. Mieszka w metrze, uciekł ze świata "na powierzchni", jak sam mówi w obawie przed porażką. Tylko on widzi mordercę i reaguje na niego bardzo specyficznie.

Pierwsze spotkanie, w norze, dzieje się za sprawą kobiety. Mocna alegoria. To ona pokazała mu samego siebie. Myślę, że taka interpretacja tej sceny jest kluczowa dla całego filmu.

Drugie spotkanie, bohater jest przerażony.

Kolejne - walczy, biegnie mimo fizycznej kontuzji nogi, kilka godzin wcześniej nie był w stanie chodzić.

Protagonista wydaje się być zagubiony, zdezorientowany. Na pytanie o zabójstwa nie zaprzecza, reaguje pchnięciem współpracownika na podłogę. Całe metro jest surrealistyczne, obce, wrogie. Klimat sprzyja załamaniom nerwowym.

A co jeśli świat pod ziemią to jedynie wyobraźnia bohatera, który walczy sam ze sobą, będąc w mieszkaniu i nie obierając telefonów? Wtedy powrót "na powierzchnię" byłby powrotem do świata i policyjne syreny w ostatniej scenie nie byłyby potrzebne.

Co myślicie?